Winterduathlon-doop

De coach had een trainingsdsag gepland met daarin een winterduathlon georganiseerd door zijn studenten in Geraardsbergen.

Vorige zaterdag zakte ik dan ook af naar het provinciaal domein de Gavers voor mijn doop in deze sport. Ik was al vroeg daar en waagde met mijn loopschoentjes op de klikpedaaltjes op het fietsparcours. Een niet zo wijze keuze en bij een steile afdaling schoot ik van mijn pedaal en kwam mijn gevoelige scheenbeen onzacht in aanraking met mijn pedaal. Een pijnlijke affaire.

Wat later parcoursverkenning in groep met enkele nog onbekende atleten van de coach, al bleven die niet zo lang onbekend. Het fietsparcours van 21km had als hoogtepunten een vettig begin (wat fietsen eigenlijk niet mogelijk maakte), een zware ploegstrook, wat dolomietpaden vol in de wind en heel wat technische draai en keer stroken tussen de bomen. De discussie over de bandenspanning kwam dan ook naar boven. Het 3.8km loopparcours was vlak op de dolomietenpadjes rond de grote waterpartij.

Start om 10.30. In de loopronden bleef ik iets of wat in het spoor van Jan Syryn en kreeg ik het gezelschap van de coach. Samen kwamen we aan in de wisselzone. Ik startte de fietstocht in het spoor van Jan Syryn. Als ervaren mountainbiker was het mijn eerste doel om in zijn spoor te blijven. Spijtig genoeg had hij de durf om op een smal strookje een tragere voorligger bij te halen. Ik bleef er achter hangen. In een poging om toch nog het gat te dichten sneed ik iets te kort langs de bomen en bleef ik met mijn stuur hangen achter zo'n natuurelement. Smak tegen de grond.

Effe bekomen en weer verder op pad. Ik kon mijn positie redelijk behouden en nog enkele voorliggers bijhalen. In het begin van de tweede ronde, op dat vettige stukje, kon ik nog eens kennismaken met de Geraardsbergse leemgrond. Naar het einde toe voelde ik wel dat mountaibiken toch een andere sport is. Het bijsturen met het achterwerk en het technische korte draaien, mijn lichaam is dat toch niet zo gewoon.

Volgens de omstaanders liep ik als negende de wisselzone in, en in de afsluitende loopronde kon ik niemand meer bijhalen, maar werd ik ook niet meer bijgehaald (allee, alleen een lid van een duo haalde mij nog bij, maja die man moest enkel maar wat lopen). Het tempo lag ook wel iets lager als de openingsronden. Als negende dus over de meet, al heb ik nog geen officiële uitslag.

Na het uitlopen, het fiets afspuiten, het prijzenpakket afhalen en het middageten, was er nog een plonsje voorzien onder het toeziend oog van de coach. Een mooie leuke trainingsdag.

Run & Bike des Rameurs

We blinken weer uit in het kort na de wedstrijd bloggen. Bij deze een inhaalbeweging.

26 Februari stond er de Run & Bike van Neder-over-Heenbeek, klaarblijkelijk ook het Belgisch kampioenschap in deze discipline. Samen met Hetric-partner Paul stonden we aan de start. We mochten eerst elk een rondje van 750m al lopend afwerken. Op zich gewoon een bergje op en dan weer datzelfde bergje af.

Ik mocht de spits afbijten en na een pittig begin mocht ik even recupereren om dan samen met de fiets en met Paul op weg te kunnen voor de 14km over een glooiend gebeuren. Al snel bleek dat Paul niet zijn beste mountainbikebenen had meegenomen. We opteerden er dan ook voor om de zwaardere mountainbike stukken aan mij toe te bedelen en deze bergaf dienden voor Paul om van zijn loopinspanning te bekomen. Er was weinig asfalt in het parcours en sommige stukken lagen er spekglad bij door het dunnen laagje slijk op een bevroren ondergrond. Rechthouden was daar voor zowel loper als fietser de boodschap. Zoals wel meer in zo'n wedstrijden lagen de posities redelijk snel in plooi, toch werden we nog bijgehaald door een duo maar haalden we zelf nog in het spoor van een voorliggend duo. Met drie teams gingen we samen de laatste 2 km in. Spijtig genoeg zaten de mountainbikers op het smalle padje bergop vast achter de traagste mountainbiker van de drie en moesten ook de lopers wachten (10m regel). Het moest dus allemaal gebeuren in de laatste lange afdaling naar de finish. Als laatste van de drie teams rolden we naar beneden. In de laatste 400m lagen we in het spoor van de voorliggers en gingen we erover. We gingen erover, hadden 20m voorsprong, maar de tegenstanders gaven zich nog niet gewonnen. Het werd nog een pittige sprint die we nipt wonnen. Klaarblijkelijk had ik nog voldoende poeier in de benen om toch nog dat ene plaatjse op te schuiven.
Uiteindelijk werden we 16de, vijftiende male-male duo. Een gemengd duo werd 6de, een gemengd duo met Hetric-boy Frank en gelegenheids Hawi-partner Stefanie Adam. Als natura prijs kregen we een schitterende finishers T-shirt van de Marathon van Antwerpen 2009. Bij deze heb die dus ook op mijn palmares staan.

Love run and bike

Vooralleer door te stomen naar de wedstrijd van vorig weekend, nog even terugblikken op de wedstrijd op 13 februari. De 'Love Run en Bike' naar aanleiding van Valentijn stond op het menu op het strand van Duinbergen/Knokke. Daar ik met mijn ouders, broer en respectievelijke vrouwen toch op weekend waren aan zee, leek het me wel een leuk idee om samen met mijn broer aan de wedstrijd deel te nemen.

Het was een echte recreatieve wedstrijd, met zelfs een extra proef tijdensde wedstrijd. Bovendien waren de regels niet zo strikt, maar werden we wel verplicht om beiden een helm te dragen. Naar aanleiding van de 60ste verjaardag van ons vader hadden we ook een gepaste t-shirt aangetrokken.

Om 10u, groepsstart in de smeltsneeuw. Jesse startend al lopend, niet geheel wetend welke richting hij uitmoest en ik met de fiets. Het natte zand reed zwaar, zwaarder dan ik had gedacht. We wisselden goed af en zoals bij steeds lagen de posities nog voor halverwege al redelijk vast. Wijzelf lagen in strijd met een andere male-male duo dat een geheel andere techniek toepaste. Terwijl wij mooi samenbleven, kozen zij ervoor om als fietser ver voortuit te rijden, aldaar de fiets te laten liggen en het op een lopen te zetten. De loper zou dan wel in de achtergrond de fiets oppikken en naar en dan weer voorbij de ex-fietser fietsen.

Op het verste punt was er een extra proef. 50m met mijn rechterbeen en broers linkerbeen aan elkaar verbonden rondhuppelen. Ging ons goed af, tis niet voor niets dat we broers zijn. Terugweg was windmee en we konden onze naaste concurrenten een stapje voorblijven. Het begon wel harder te sneeuwen, maar we gingen er enkel harder van lopen. Twee kilometer voor het einde lagen we nog voor, maar een slechte keuze, wat ons te lang in het mul zand liet lopen, gaf onze bonus weg. We liepen de laatste 2km naar de finish waar ouders en vrouwtjes ons stonden op te wachten nog goed door, maar we konden ze niet meer bijhalen.

We vervolledigden de 14km (jaja valentijn is de 14de) in een kleine 59min, goed voor een negende plaats overall en vijfde bij de male-male duo's. Met alle respect voor de toch niet zo vaak sportende broer. Het zit hem gewoon in de genen, al dat trainen is mss toch niet zo nodig.

Hivernales

De hivernals de boisfort, een loopje van 19.2km in het heuvelachtige woud rond Brussel. De test volgens de coach. De test om te zien hoever je staat in de voorbereiding en of het nog goed zou komen tegen dat de eerste echte matchen er zijn.

Een kleine 1800 deelnemers gemeenschappelijk aan de startlijn voor de 10 of de 19.2km. Ik stond ter hoogte van het verkeerslicht op ik weet niet de hoeveelste rij. De eerste twee km waren doorheen het centrum van het stratplaatsje om daarna met een stevige klim het woud in te trekken. De eerste kilometers waren er om op een goed tempo voorliggers bij te halen. Al verhinderde een korte veterbind actie mij even in deze onderneming. Vooral bergop kon ik gebruik maken van mijn lichtgewicht, maar bergaf had ik dat eigenlijk weer tegen.

Rond het vijfde kilometerpunt lag de koers zowat in zijn plooi. Ik bleef wat hangen in een groepje waar ik bergop wat afstand van nam, maar bergaf weer mijn voorsprong kwijtspeelde. Onderweg was er iemand aan het tellen en die riep dat ik 51ste lag, achteraf bleek dat geheel niet te kloppen, desondanks geloofde ik deze goedheilige man en maakte er mijn doel van om top 50 te blijven lopen.

Rond kilometerpaal 16 kreeg ik mijn dipje (misschien had ik de avond ervoor net wat teveel tiramisu gegeten), ik kon dus mijn tempo niet goed onderhouden, laat staan opdrijven en verschillende enkelingen haalden mij terug bij. Vanwege de laatste km bergaf was speelde ol nog wat plaatsen kwijt. Met een tijd van 1u 18min 30sec eindigde ik als 103de. Een gemiddelde van rond de 15 op zo'n heuvelachtig parcours, ik was tevreden.

Of dit voldoende was om aan de eisen van de coach te voldoen is nog niet geheel duidelijk, al heb ik er wel een goed gevoel over. De voorbije weken moest ik steeds wat oppassen met mijn scheenbenen en bijgevolg de looptrainingen voorzichtig aanpakken. Om dan toch nog een deftig tempo te kunnen afleggen stelde mij gerust.

Nog even een voetnoot. Ook Frank deed weer eens mee, met wederom een sterke prestatie met een zesde plek. Teamgenoten en carpoolfriends Victor en Dave liepen deels een gezamelijke en deels een eigen race met een eindtijd rond de 1u30.

Run&Bike Mazy

Een nieuw jaar, een nieuwe coach en andere wetten. Als trainingsarbeid stond de run en bike van Mazy, ergens tussen Tienen en Namen op het programma. 18.2km die je in duo aflegt, iemand op de mountainbike, iemand al lopend en je mag onderweg zoveel wisselen van functie als je wil.

Met vijf pupullen van coach Helin en mister Loic himself stonden we aan de start in drie duo's. Ik volgde een team met Paul. Hij mocht de eerste 600m al lopend afleggen om zo een eerste schifting te maken en daarna konden we samen op pad.

Wisselen van functie was niet onze sterkste kant. Logisch ook omdat je dat toch een beetje op elkaar moet afstellen. Sommige wissels gingen vlot ander iets minder. Na goed 2km was de schifting al vrij duidelijk. Een acht tal groepen waren er vandoor, gevolgd door drie duo's die in elkaars buurt lagen. Wij waren een van die drie en in eerste instantie de laatste van die drie. Paul en ik kozen voor de langere aflossingsbeurten en vooral op de zwaardere stukken bergop (al dan niet in de modder) kwamen we dichterbij. Ondertussen was ons mountainbike zadel al serieus gezakt wat het fietsen toch niet zo ideaal maakte. Desondanks lagen we voorbij halfweg lagen we zeer dicht bij elkaar. We besloten om effe door te trekken en ervan weg te rijden. We hadden een klein gaatje, maar den deze zag het pijlje op de grond niet en miste dus een afslag in het smal padje links. Weg voorsprong en terug als laatste van de drie duo's aangesloten.

Terug achtervolgen maar bij de een van de volgende wissels verloor de fiets zijn evenwicht en trapte ik met mijn voet in het voorwiel. Fiets onderuit, ketting eraf en zadel scheef. Hierdoor verloren we geheel de voeling met de rest en werd het wel zeer moeilijk om nog negende te worden. Uit de achtergrond kwam nog een gemengd duo sterk opzetten, maar dat konden we nog afhouden.


Uiteindleijk elfde dus, met 1u07 over de 18.2km. Een leuke evraring zo'n run&bike, dus zeker voor herhaling vatbaar. Samen met Paul vormdem we een goed duo, en met vlottere wissels en duidelijkere bewegwijzering had er mss wel meer ingezeten. Coach en Frank Sleutel, beter gekend als Team Hawi werden vijfde en het andere helin-team werd 14de.


Groeten
Jan

Barcelona

Hier zit ik dan, anderhalve week na mijn eerste volledige triatlon, mijn dochter slapend in haar wieg, mijn vrouw op vergadering en de voetbal (jawel voetbal) op de buis. Ideaal dus om een verslag van de wedstrijd te posten.

Na de goede prestatie in Stein werd er dan toch nog geopteerd om dit jaar een hele triatlon af te werken. De challenge van Barcelona-Maresme moest het worden.

Voor de wedstrijd niet teveel zenuwen. Ik had gedaan wat ik moest doen en stond met vertrouwen op het strand te wachten voor de start. De dagen ervoor nog 2 keertjes in open zee gaan zwemmen en een klein anderhalf uurtje het fietsparcours gaan verkennen. Voor de rest rusten en veel eten. Als race-ontbijt mij niet gewaagd aan exotismen maar gewoon wit brood met confituur en een banaan of twee.

De start was in waves en ik startte samen met den Benny in wave 7. Hoorngeschal om 8u10 in een wave van exact 216 man. Het zwemmen bestond uit 1 grote lus parallel met de kustlijn. Op een bepaald moment kreeg ik tegenliggers (zwemmers uit voor mij gestarte waves). Ik was dus wel wat afgedreven van de ideale lijn, of beter gezegd mijn voorganger, in wiens voeten ik trachtte te zwemmen, had wat last van een minder oriëntatiegevoel. Zwemtijd 1u 03. Niet fantastisch snel, maar op zich ook niet slecht.

Na een vlotte wissel, groet aan filmende vrouw, lachende dochter en meegereisde schoonmoeder de fiets op voor twee lussen van 66km, eentje van 45 km en nog een aan en af-loopstrookje. In het begin en op het einde van de lus was het een klein klein beetje heuvelachtig, de rest was biljartvlak. Mijn eigen tempo beginnen rijden, steeds onder hartslag 160. Ik haalde de ene na de andere bij en voor zover ze konden kropen ze in mijn wiel. Eerste ronde 38.5 gemiddeld. Op het einde van ronde 1 heb mij af en toe laten uitzakken, maar op die momenten zakte het tempo serieus. Met Franks koerstactiek in gedachte, mij van de rest niets aangetrokken en verder op kop gereden.

Spijtig genoeg deed in ronde twee deed mijn blaas wat moeilijk. Daar ik niet machtig ben het ledigen en het trappen te combineren, moest ik even aan de kant. Groep weg. Door weer mijn eigen tempo te rijden kwam ik enkelingen van de groep weer tegen, werd ook de restant opgeraapt en ditmaal achtergelaten. Einde van ronde drie weer een plaspauze moeten inlassen. Het fietsen ging in iets meer dan 5u, nog op schema om binnen de verhoopte 10u aan te komen. Onderweg was mijn trisuit al aardig aangedikt met zoutkorrels door het zweetverlies.

In de wisselzone stonden er maar enkele fietsen van de mannen die samen in mijn wave waren vertrokken, ik was goed bezig. In het begin ging het lopen nogal moeizaam, weer effe wennen aan die nieuwe beweging. Mijn maag schoot stilaan in een kramp en regelmatig voelde ik een spiertje hier en een spiertje daar. Lopen in de vlakke zon, met het eerste deel wind mee, de terugweg wind op. Op het verste punt hadden ze er niets leukers op gevonden om het keerpunt net achter een mooi steil stukje bergaf te leggen. Een kuitenbijtertje. De eerste twee ronden liep ik nog op het schema van zo’n 12 per uur, maar daarna was het vet van de soep. Mijn maag deed al serieus zeer en begon ik ook krampen te krijgen in kuiten en bovenbenen. Even stoppen om te stretchen en verder, tellend van 1 tot 10 om me in mijn ritme te houden, maar veel hielp het niet meer. De krampen werden heviger en heviger en het fut was eruit, ik kon niet echt bijtanken. Het werd lopen, stappen, lopen, stappen. Je forceren om tot aan de volgende drankpost te blijven lopen, om tot aan de volgende kilometeraanduiding te lopen. Desondanks toch de rit kunnen uitdoen, niet onder de 10u, maar op 10u42, 320ste over all en 22ste in mijn categorie.

Aan de meet liet de dokter mij nog passeren, maar na even trachten te bekomen op een stoeltje, dan toch maar onder begeleiding naar de medische tent gesjoffeld. Ik voelde me draaierig en een beetje van de wereld. Twee infusen met zoutoplossing kreeg ik, en ook overgeefbeurt viel me ten dele. Stukjes van energy bars van tijdens het fietsen zaten er nog tussen, wat er op wees dat mijn energietoevoer niet geheel was gegaan zoals het moest. Gelukkig was den Benny er om mij warm te vrijven en mij zo van mijn geril af te helpen, maar vooral om Caro in te lichten over de situatie en waarom het zolang duurde eer ik uit de recovery area kwam.

Caro beleefde een echte anti-climax. Samen met Lore stond ze me op 200m van de meet op het midden van de weg te wachten om samen met mij over de meet te gaan. Ik was compleet weg en heb ze gewoonweg niet zien staan. Ze is voor mij uit de weg moeten gaan of ik liep ze omver, ik zag ze gewoon niet. Pas toen ik ze al half gepasseerd was, merkte ik ze op. Daar kwam dan nog eens het extra anderhalf uur wachten in onwetendheid bij, dit gedurende mijn opname in de ziekenboeg met niet veel informatie met op en afrijdende ambulances. Caro verdiende een aankomst onder luid applaus. Het hele jaar laat ik haar veel alleen om te gaan trainen, staat ze tijdens wedstrijden trouw te supporteren en heeft ze mij bovendien op een niet zo evidente wijze een pracht van een dochter geschonken. Ik vind het persoonlijk dan ook heel erg dat ik haar niet even heb kunnen laten meegenieten van het gejoel en geschreeuw de laatste meters voor de meet.
Het probleem van deze wedstrijd was het zout en vocht verlies. Ondanks het veelvuldig drinken, teveel vocht verloren. Bovendien had ik voor de start een goede dosis imodium ingenomen, wat klaarblijkelijk naast je sluitspier ook je spijsvertering zelf stillegt (niet slim dus). Dat dan in combinatie met een misschien niet goed uitgebalanceerde inname van suikers en drank zorgde er dan ook voor dat de inname van energie niet liep zoals het hoorde. Het gevolg van krampen en geen energie meer is dan eigenlijk ook logisch.
Achteraf zit ik dan ook vooral met de ontgoocheling van de tegenvallende marathon van 4u30 terwijl ik op 3u40 mikte. Het voelt als zonde van al die trainingsenergie en tijd. Er zat gewoon veel meer in en met mijn beoogde tijd en in mijn ogen haalbare tijd in gedachten zou ik dan meedoen voor top 5 in mijn categorie.

Qua herstel heb ik met die twee zakken vocht niet veel last gehad van mijn spieren, wel regelmatig dipjes van een lichte duizeligheid en zeer moe, maar dit is nu allemaal achter de rug dus ik ben weer compleet terug de oude.

Stein

De 3/4de van Stein, na het schrappen van Klagenfurt en later Nice, toch wel het doel van 2009. Het was frisjes en de wolken voorspelden niet veel goeds. Op tijd ter plaatse, rustig wisselzone inrichten en met de fiets naar de haven, de zwemstart. Fiets laten keuren, voor de zoveelste keer naar het toilet, wetsuit aantrekken en plaatsnemen in de startbox. Ondertussen al blauwe handen en een korte maar hevige stortbui hielp niet echt om het warm te krijgen. We zullen ons warm moeten zwemmen.

Volgens het strikte wedstrijdschema, konden we om 8u29 het water in om ons dan naar de startlijn te begeven. Het water voelde met zijn 20 graden warm aan en ik begaf me op aanraden van de coach naar de rechterkant van de startlijn. 8u30, het startschot. De meute begon te spartellen en ik spartelde rustig mee. De coach had gelijk. Aan de rechterkant starten leverde mij niet teveel geduw en getrek op. Enkel rond de boeien van de zwemlus was het logischerwijze wel weer dat gewriemel. Na ronde 1 (1500m), mochten we even het water uit om te laten registreren dat we echt wel die ronde hadden afgelegd. Ronde twee ging wat trager, maar met een behoorlijke tijd van bijna 47 minuten kwam ik als 37ste uit het water.
De eerste Jansfans waren ondertussen gearriveerd en stonden me op te wachten aan de wisselzone. In de wissel snelde ik Paul voorbij, maar ik wist dat ik hem snel zou terug zien. En jawel, bij de eerste deftige strook bergop hoorde ik zijn typisch gefluit in de achtergrond.

Het fietsen bestond uit vier ronden, met per twee stevige klimmen en een bergop op kinderkopjes (110km). Tussenin lekkere stukken vals plat maar ook drie snelle afdalingen. Ondertussen was het weer en harder aan het regenen, zodat het water over de weg stoomde en diepe plassen ontstonden. Dat in combinatie met profielloze bandjes maakte het vooral bergaf goed oppassen en slipte het achterwiel bergop soms weg. Paul en ik ontwikkelde terwijl een goed tempo en door het selectieve parcours haalden we samen de ene na de andere in en bleven we steeds met z’n tweetjes over. Enkel Frank zoefde ons voorbij.

Halverwege ronde twee sloeg het noodlot toe. Paul zijn achterwiel zwiepte weg bij het remmen voor een scherpe bocht. Achterwiel paraplu, met andere woorden game over. Ik zette mijn fietsproef alleen verder en kon de rondetijden vrij constant houden. Aan het einde van de rit begon mijn onderrug wat op te spelen, maar ik slaagde er toch in om met een gemiddelde net onder 35 als 14de de wisselzone binnen te rijden. Een onverwacht resultaat.

Ondertussen werd de horde Jansfans groter en ook de zon kwam er door. Bij de eerste loopmeters bergop vloekte ik nog: “Dit is echt wel de laatste keer, zot dat ge zijt. No way dat ik volgend jaar Lanzarote of nen volledigen doe!” Desondanks had ik nog wel een goed ritme te pakken. Door mijn positie redelijk vanvoor in de wedstrijd was het wel even wennen om zowel voor als achter mij geen atleet te zien. Deed ik eigenlijk wel mee in een wedstrijd?

Vanaf ronde twee werd ik op de hoogte gebracht dat ik volgens mediawatcher en thuisblijver Caro 16de lag. Dit tesamen met meer richtpunten was er motivatie genoeg om ervoor te blijven gaan. Spijtig genoeg was einde ronde drie de immodium van ’s morgens uitgewerkt, en heb ik buurtbewoners nog net op tijd kunnen overtuigen om hun toilet te mogen gebruiken. Hierdoor was ik enkele minuten kwijt, maar was vooral mijn ritme gebroken. Uiteindelijk verloor ik in de loopproef 5 plaatsen, wat ten opzichte van vorige wedstrijden een hele vooruitgang was. Als 21ste rolde ik over de meet, zonder darm-incident had er misschien een top 20 plek ingezeten.

De eindtijd was 6u 23, ver onder het vooropgestelde doel van onder de 7u te eindigen. Het zwemmen was goed, het fietsen het sterkste onderdeel en het lopen was met zen 12.8 per uur gemiddeld over 30 km onverwacht snel op zo’n zwaar geaccidenteerd parcours.

En nu, nu even recupereren, de stijfheid laten wegtrekken en uitkijken naar het grootste event van het jaar, de geboorte van mijn zoon….. of dochter.