Hometown Leuven

Na Geel vorige week, was nu de tijd rijp voor de eerste halve van het seizoen, de halve van Leuven. Het weer zat al direct mee, frisjes, regen en veel wind, dat beloofd.

De zwem vond plaats in de plas van Rotselaar. Na lang in de koude te moeten wachten (start werd uitgesteld met 15 min), konden we er toch aan beginnen. Het was een vliegende start, en ik lag dan ook al mijn armen te vermoeien terwijl de rest nog rustig naast mij liep. Ik dus weer rechtop om 5m verder te lopen en terug het sop in te duiken. Was het door de koude, ik weet het niet, maar het zwemmen liep voor geen meter. Ik startte naast Paul, maar moest hem al snel laten gaan en ook bij andere voeten kon ik maar moeilijk aanpikken. De ademhaling verliep stroef, pijnlijke schouders en bijgevolg een nog stroevere zwemstijl. De 2500m bestond uit een aanloopstrook en twee ronden rond de boeien. Of ik veel ben afgeweken van mijn lijn weet ik niet, maar allesinds herkende ik in de laatste honderden meters de Adidas badmuts met witte bril van de heer de Groof. Ik moet toegeven, een extra motivatie om het tempo trachten te verhogen en voor mijn teammate uit het water te komen.

Na een kleine 38min en als 64ste bereikte ik de oever. Na een redelijke wissel konden we starten met het fietsen.

Zoals steeds verliepen de eerste kilometers niet vanzelf, even recuperen van het zwemmen, wat eten en zoeken naar het goede tempo. Na een 8-9km, kwam Frank voorbijgeschoven. De trainer had aangegeven om hem indien mogelijk te volgen, maar daarvoor had ik op dat moment de kracht niet. Er had zich ondertussen al een groepje gevormd en Paul, het nummer 56 en ik reden afwisselend wat kilometers op kop zodat we onze groep lieten aandikken met bijgehaalde voorliggers. In het begin van de laatste ronde, trok ik klaarblijkelijk iets te stevig door en op de enige puist in het parcours had ik zo'n 50m voorsprong op de groep. En dan heb je de keuze, of wachten, of doortrekken. Ik koos voor het laatste, in de veronderstelling dat ze achterin met verenigde krachten ze me wel zouden terughalen. Zeker langs het kanaal met wind op kop wist ik dat je daar als enkeling zwakker staat. Gelukkig waren er op de omloop ook reeds wat gedubbelde of tragere atleten aan het rijden, zodat ik steeds over een mikpunt kon beschikken. Ik passeerde clubgenoot Dave, en probeerde hem nog met een tikje op zijn schouder aan te porren om mee te volgen. Dave had spijtig genoeg een mindere dag.

Ik kwam de wisselzone als 30ste binnen, met ik schat een minuutje voorsprong op de groep. Een motivationele boost, dus het lopen werd met het nodige enthousiasme aangevangen. Spijtig genoeg viel dat bij het eerste vals plat wat tegen en moest ik het tempo laten zakken. Steken in de milt, pijn aan de enkel, kramp in de kuiten en bil. Misschien toch wat teveel gegeven tijdens het fietsen?

Het loopparcours was een bezoek aan mijn jeugd. Langs het stadspark, waar ik tijdens de lessen LO mijn eerste sprintjes trok en meestal als eerste van de klas de 'duurloopjes' aflegde; mijn eerste kot; de downtown-jack, waar ik meerdere balletjes in de pocket liet verdwijnen; het begijnhof; het Paridaens, de meisjesschool waar menig meisje mijn hartje sneller liet slaan; het Sint-Pietetscollege, waar ik de eerste 2 minder leuke jaren van mijn middelbare schooltijd beleefde; de Grote Markt; de Chaos, waar ik uren met Mr. Jones aan de toog jeneverkes heb zitten drinken; mijn basisschool, een heerlijke tijd.

Verder over de loopproef. Zoals te verwachten werd ik bijgehaald door meerdere atleten uit de achterliggende groep. En ook Paul kwam mij zo even vergezellen, ook hem moest ik laten lopen. Stilaan kwam ik door mijn dipje en kon ik de afstand op mijn voorliggers gelijk houden en later zelfs verkleinen. Af en toe schoot er wel een kramp in mijn dij of ergens anders, maar de cola deed zijn werk. Ik kon het tempo verhogen en haalde terug atleten in de mij eerder voorbij waren geschoten. De supporters op de verschillende plekken langs het parcours, deden goed hun werk en halverwege de laatste ronde zag ik in de verte sterke zwemmer en fietser Long John lopen. Sorry Johan, maar je was een goed mikpunt en op een goede kilometer van het einde kon ik hem nog bijbenen. Na de laatste keer bergop was het vooral bergaf richting finish.

Eindtijd 4u 19min 45sec, goed voor een 45ste stek op een 315 deelnemers, en derde Hetric'er achter snelle loper Frank (9de) en Reinhout. Goed genoeg om tevreden over te zijn.

Met veel dank aan de supporters, al dan niet met spandoek, en nu op naar de 3/4de van Stein eind juni.

De Kwart van Geel

Jawel, de kop is eraf. Het seizoen is op gang geschoten met de klassieker: de kwart van Geel. Vooraleer verslag uit te brengen van deze wedstrijd, even vermelden dat er wel wat wijzigingen zijn gemaakt in de seizoensplanning.

Caro en ik verwachten ons eerste kindje, en onze spruit is uitgerekend voor den 10de juli. Bijgevolg werd het hoofddoel van 2009, mijn eerste Iron man, verschoven van Klagenfurt (midden juli) naar Nice (eind juni), en later helemaal afgevoerd. Het nieuwe doel wordt de drie kwart van Stein, eind Juni. Die eerste volledige zal wel een andere keer passeren. De seizoensplanning ziet er dan voorlopig ook zo uit: kwart Geel (juist geweest), halve van Leuven, drie vierde van Stein, bevalling Caro, en daarna..... daarna zien we wel. Afh. van wanneer de kleine komt, zie ik de halve van Eupen en Gérardmer nog wel zitten.

De wedstrijd zelf dan; Het is altijd een beetje aftasten, hoe zo'n eerste match gaat verlopen. De trainer zijn richtlijnen waren duidelijk, vollenbak zwemmen, laten meedrijven in het fietsen en dan progressief lopen.

Ik zat net in het water, lag op de tweede rij en het startschot werd al gegeven. Weinig volk om me heen en dus ook weinig getrek en geduw. Reeds snel had ik een goed tempo en na wat zoeken vond ik een goed paar voeten om te volgen. Een paar snelle voeten want in net geen 2O min over 1500m stond ik alweer op het droge. Dat had ik niet verwacht.

Na de eerste swim-dizzynes en een stroeve wissel, de fiets op. Mij eerst, zoals opgedragen, me wat laten meedrijven. Dat ging mij daar toch iets te traag. Na een clubgenoot te hebben voorzien van extra balast (mijn drinkbus), zette ik mij op het kopje van het groepje en ben dan alleen doorgereden op zoek naar een voorligger. In de laatste ronde kwam er nog zo'n enkeling voorbij en bij hem kon ik 'aanpikken' tot aan de wisselzone.

Wederom een trage wissel. Mijn metgezel was al lang de wisselzone uit, toen ik het op een lopen zette. Ik had snel een goed ritme, en werd niet zo catostrofaal ingehaald als andere jaren. Ik kreeg het zelfs voor mekaar om enkele voorliggers bij te halen. Doordat de veteranen voor ons waren gestart was er bovendien ook altijd een mikpunt aanwezig. Na speaker Embrechts te hebben aangepord om mijn naamsbekendheid wat te vergroten, zaten we al bijna in de laatste van drie loopronden. Halverwege deze ronde kwamen er nog twee sneller kerels voorbijschuiven. Aaanpikken was de boodschap. Eigenlijk ging dit nog vrij makkelijk, waardoor ik besef dat ik dat mss vanaf vroeger in de loopwedstrijd moet proberen. In zo'n loopproef loop ik waarschijnlijk nog teveel op reserve. Mezelf tot de grens van het doodgaan pushen is niet zo eenvoudig en dat zal nog wat leertijd vergen. Sterven in de slipstream is mentaal iets eenvoudiger. Net onder de 40 min over een kleine 10km is op zich niet slecht, maar ik weet dat ik eigenlijk fysisch beter en vooral sneller kan. Nu het koppeke nog.

2u, 1 minuutje en 20 secondjes, dat was de eindtijd, goed voor een 46ste plek overall in een mooi deelnemersveld. Wetende dat de voorbereiding eerder in het teken stond van langere afstanden en dat eigenlijk al de drie onderdelen redelijk goed tot goed waren, geven deze me wel het nodige vertrouwen voor de komende wedstrijden.

Greetz

Jan