De Supporter

Het is begin november en we beginnen nu stilaan terug aan de voorbereiding van het komende seizoen. We kunnen pas goed van start gaan vooraleer we het seizoen 2007 plechtig afsluiten met een ode aan de supporters en een bijhorend bedankje.

Je hebt ze in verschillende soorten. De ene staat heel dicht bij je en tracht op elke afspraak aanwezig te zijn, de andere is een nobele onbekende die enkel je naam toeschreeuwt omdat deze gewoonweg op je nummer pronkt. Sommigen zijn steeds aanwezig, anderen af en toe, en nog anderen supporteren vanuit hun luie zetel. Ook van hen voel je dat ze meeleven. Sommige fans zijn tien keer meer gespannen dan jezelf, terwijl anderen het niet kunnen verstaan dat je voor een wedstrijd iets of wat last hebt van een vlottere stoelgang. Ouders hebben nogal de neiging om snel bezorgd te zijn bij een iets doffere aanblik, behoedzaam voor een serieuze inzinking. Echte sportfanaten genieten dan weer van de prestatiehonger en het doorzettingsvermogen. Clubgenoten staan soms langs de kant zich af te vragen waarom ze zelf niet meededen, en Hetric-sympathisanten roepen op alles wat een VAC-bouw pakske aan heeft.

Je hebt ook van die uitzonderingen, supporters die op een hele speciale manier je inspanningen positief trachten te beïnvloeden. Via een andere dimensie proberen ze dan hun eigen krachten over te brengen. Dit zou bovendien het beste werken in de nabijheid van water, en aangezien er bij triatlon moet gezwommen worden….. . Water bezit immers de eigenschap van kracht en tevens deze van rust. Twee eigenschappen die tijdens een wedstrijd goed van pas kunnen komen. Water kan bovendien ook lopen, dus ook dat is handig meegenomen.. Ook hun aanpak wordt geapprecieerd.

De prijs van trouwste supporter, is zonder twijfel weggelegd voor Caro, en ook al is aan de kant staan vermoeiender dan daadwerkelijk meedoen, ze is bijna altijd paraat om mij bij te staan en mij naar de meet te stuwen.

Voor al die andere aanwezige supporters ga ik mij niet aan het risico wagen om iemand te vergeten. Dus in het algemeen….. Dankje aan al die mensen, om tijdens één van mijn vorige wedstrijden af te zakken naar die ene uithoek van het land waar ze een triatlon organiseerden en waar ik zonodig aan mee wilde doen. Nen dikke merci.

En dan, last but not least, ook nog een klein stiltemomentje voor al de Hetric clubgenoten die het trainen aangenamer maakten en zullen maken en bovendien in volle actie nog een stimulerend voor me overhadden.

Merci

Aflossingsmarathon

Antidateren, het zou niet mogen en op het werk is het zelfs strikt verboden. Gelukkig gelden voor het bloggen niet zo’n strikte regels. Vandaar, een dikke maand later na het gebeuren, het relaas van mijn laatste wedstrijd van het seizoen 2007.

Op de zonnige zondag 23 september organiseerde ondermeer collega Erik een aflossingmarathon voor het goede doel. Om opbouw van een school in Sri Lanka te financieren, kon men individueel of in ploegjes de volledige 42 km afleggen. Daar ik af en toe het hart op een juiste plaats heb steken en we nu eenmaal een delegatie van Janssen Pharmaceutica aan de start moesten hebben, zond onze afdeling zijn beste krachten uit en werden er twee groepjes ingeschreven.

Ze hebben op het op het werk al langer door dat ik een tijdrovende en vermoeiende hobby heb, en dat deze onder de naam triatlon door het leven gaat,. Er werd van mij dan ook een kleine inspanning verwacht. Ik tekende present voor 3 toeren van 7 km, goed voor de halve marathon. Ik had dit seizoen al twee maal deze afstand in de benen steken, maar deze keer kon ik niet genieten van de voorafgaande zwem- en fiets-kilometers. Ik was dus wel eens benieuwd welke tijd ik uit mijn beentjes zou halen. Ik besefte dat mijn bobijntje de voorgaande weken al serieus was leeglopen, maar ik wou me nog wel eens testen.

Om drie voor vier kwam Joris aangehijgd en gold het doorgeven van het lint als mijn startschot. Het plaatselijke rondje begon al met een kort klimmetje. Rustig beginnen was dus zeker en vast de boodschap. Mijn einddoel had ik op anderhalf uur gezet en stiekem hoopte ik op een nog betere tijd. In Brasschaat liep ik de afsluitende 20 km in 1u 27, dus misschien zat er hier in het pittoreske Beersel wel een snellere tijd in.

Ik kwam de eerste ronde door in een 34 min. Niet direct op schema, al moet je op zo’n langere afstand niet direct je pijlen verschieten en eerder naar het einde toe versnellen dan andersom. Tot zover dus nog geen paniek. Het parcours was nu al verkend, ik kon nu beter inspelen op de hellingen, de drankposten en de positie van supporters. Ik kon bovendien regelmatig een andere loper bijhalen, en ik ging er tevens vanuit dat dat naar het einde toe nog meer zou voorvallen. Zo’n dingen zijn nu eenmaal goed voor de moraal en geven een extra motivatie. Het zag er dus nog goed uit.

Ronde twee verliep al iets sneller, 31 min deze keer en de benen voelden nog fris. Het zat er nog in, al begonnen de hellingskes wel serieus voelbaar te worden en staken de weinige drankposten mij wat tegen. Ronde drie ging nog iets sneller. Sneller maar niet snel genoeg. Ik kon nog afronden in een tijd van 29 min, maar dat was het dan ook. Ik snakte naar de finish en hoopte op een prachtige ontvangst. Een eindtijd van 1u 34 was niet zoals verhoopt maar toch wel degelijk, en met een goed gevoel nam ik mijn laatste passen naar de finish. Tot dat ene moment aanbrak, dat moment dat ze aan de hand van mijn nummer mijn naam konden achterhalen en de heer Jan Neukers afriepen als finisher. Hoe een mens van Noukens Neukers kunnen maken, blijft mij nog een raadsel. Ik mag het de speaker wel niet kwalijk nemen, op de uitslag werd ook deze naam mij toegewezen. Hoeveelste van de hoevelen we op die uislag precies zijn geworden, is mij niet duidelijk en zal waarschijnlijk voor altijd een geheim blijven. Volgens de officiële uitslag zou ik 3u 31 over mijn 21 km hebben gedaan en zou het andere Janssen team, dat niet al zijn rondjes vervolledigde, nog ruim voor ons eindigen. Tijdsregestratiegewijs zat het dus nog niet helemaal in orde, maar eigenlijk maakt dat ook niets uit. Het was eens leuk aan een puur loopevenement mee te doen en bovendien was het nog voor het goede doel. Ik denk dat ze me volgend jaar dus weer kunnen verwachten aan de start, en misschien doen we er dan nog een rondje bij.

Het gezegde van de Maand

"Wie zijn blogske niet vervult, krijgt een bult."

Met dank aan de heer Frank van Hetric B.

Dank voor deze levenswijsheid die U mij hebt bijgebracht. U bent een taaltechnisch genie.

Ik beken !

Ja, ik beken!

Ik werk sinds bijna drie jaar op Janssen Pharmaceutica.

Ja, ik beken!
Ik heb al 2,5 jaar een relatie met Caroline, mijn collega op Janssen Pharmaceutica

Ja, ik beken!
Ik ben misschien één van de 700 werknemers die zijn job kan verliezen

Ja, ik beken!
Ik durf wel eens de auto te nemen naar het op fietsafstand gelegen werk.

Ja, ik beken!
Ik neem af en toe wel eens mijn pc mee naar huis.

Ja, ik beken!
Mijn vriendin drinkt graag Cola-Light

Ja, ik beken!
Ik draag al eens volledig blauwe kledij.

Ja, ik beken!
Ik ben mediageil en sta graag ongevraagd met mijn vriendin op de tweede pagina van het Nieuwsblad.

Ja, ik beken!

Eindelijk Mechelen

Het is zover, de laatste wedstrijd van het seizoen en bijgevolg ook het laatste triathlonverslagske van het seizoen. Een verslagske dat bijna een week na datum wordt gepost. Zeer laat dus en niet dus niet zoals het een blogger betaamt. Beter laat dan nooit zal ik maar zeggen, dus bij deze zal ik maar van jetje geven.

Tussen de wedstrijd in Knokke en Mechelen had ik welgeteld twee ‘trainingen’ afgelegd. Twee uurtjes fietsen en een goed uur zwemmen, meer was het niet. Bovendien stond ik op de vooravond van de wedstrijd op Leuven kermis met een goede vriend de jaarlijkse traditie van ‘muntjes steken’ in ere te houden. Ik had me zelfs laten verleiden tot een uitgebreid Quick-menu die zaterdagavond. Dit alles gaf al wat aan dat de motivatie niet van het hoogste niveau was. Aangezien ook ik het modewoord decompressie wil gebruiken, kan je er misschien wel deze term op plakken.

Voor de derde keer in drie jaar tijd stond ik dus op zondagmiddag aan Dijle-kanaal te Mechelen. De vlaamse seizoenafsluiter blijft succes hebben en zo’n 300 tot 350 atleten stonden met hun rode badmuts te wachten op de oever van het kanaal. Vooralleer we van start konden, werd er een imposante minuut stilte gehouden voor de overleden en vandaag begraven Benny Vansteelant. Ook op wedstrijden in Nederland en Frankrijk werd deze droevige gebeurtenis met het nodige eerbetoon herdacht.

Tien na twee. Na enkele minuten watertrappelen in het koude water werd het startschot gegeven. Ik bevond me op de tweede rij aan de linkerkant van de vaart. Ik raakte in het begin wat ingesloten maar vond later open water om mij volledig te laten gaan over de 1500m rechtdoor. Voorbij halfweg kon ik aan de oever de supporters waarnemen en trachtte ik als afwisseling hun aandacht te trekken door iets dat op een zwaaibeweging moest lijken. Het bleek te hebben gewerkt, want ondanks de ongenummerde rode badmutsen, konden ze me toch herkennen. Met een redelijke tijd van 23min 45sec kon ik me aan het wisselen zetten en mij met de fiets gaan uitleven.

De eerste kilometers heb ik wat alleen gereden en mij naderhand wat ingespannen in een groepje. Al snel voelden de benen zwaar aan en leek het me wijzer om me voor de rest van de 40km te laten meedrijven. Door de inspanningen van de anderen werd ik dan ook meegesleept naar het groepje van snelle pen Brecht. Pas in de laatste kilometer, toen iedereen al bezig was met het uitdoen van zijn schoenen, heb ik een versnelling geplaatst en kwam zo met een kleine voorsprong in de wisselzone terecht.

Door mijn aangepaste wisseltechniek kon ik bij de eersten van de fietsgroep aan het loopnummer beginnen. Het lopen verliep moeizaam en één voor één kwamen de andere atleten voorbijgeschoven. Supporter Dave wou me nog wat valse hoop geven dat ik naar lange Johan snelde, maar ik besefte maar al te goed dat dat niet het geval was. Het demotiverende loopparcours, de opspelende maag, en de lamme benen maakten de afsluitende 11 kilometer nu niet direct een pretje. Op 3 km van het einde vernam ik van een toeschouwer dat ik op dat moment 70^ste liep. Ik nam me dan ook voor om deze positie niet meer uit handen te geven, ik versnelde zelfs en kon als 69^ste over de finish lopen. Tussenin had de sterke loopprestatie van Apo Verelst er voor gezorgd dat ik als derde Hetric’er de aankomst kon bereiken.

Met 2u 13min 20sec, deed ik er 4 minuten langer over dan vorig jaar. In tegenstelling tot dit jaar zat ik vorig jaar in een zeer goede conditie na een lange noodgedwongen rust en recuperatieperiode in de zomer. Bovendien kon ik toen rekenen op een snellere fietsgroep en een sterke loopcompagnon en rode-snelle-pen-vod tijdens het lopen.

De cijferkes
Swim: 23min 45sec
Bike (+2 wissels): 1u 01min 37sec
Run: 47min 58sec
Totaal: 2u 13min 20sec

Het was koud in Knokke

Reeds vroeg waren we op het appel. Daar het wedstrijdsecretariaat reeds stipt om 10u sloot waren we verplicht om vroeg te vertrekken en te hopen op weinig files. Desondanks onze vroege aanwezigheid, was de start van mijn wave pas voorzien om 13u 35. Er werd dus wat afgewacht in Knokke. Tegen twaalven vertrokken we met de fiets richting wisselzone 1 te Sluis. We vertrokken vooraleer het politiegeleide groep op gang kwam, zo konden inchecken en kon ik mijn supporters niet vrijwaren van het gewriemel in een peloton.

Met z’n 1000 waren ze weer, de triatleten en recreanten die zich op de eerste woensdag van september hadden vrijgemaakt en zich begin mei konden kwalificeren door binnen te twee uur na opening van de inschrijvingen aan al de voorwaarden kunnen voldoen. Op basis van je opgegeven zwemtijd werd je in één van de negen waves ingedeeld en werd je ook een startlijn aangewezen. Ik mocht starten in wave 2 van op de eerste lijn. Een vreemd gevoel was het, van op de eerste lijn weg te schieten en onderweg amper tegenstanders te zien. Met een matige zwemtijd en veel gezigzag in het koude water, kwam ik na 1000m in 16min 53sec rond de vijfde positie van mijn wave aan bij steiger drie. Op het traject tijdens de wissel werd ik nog opgehouden door een wel heel trage 5 minuten eerder gestarte wave 1 atleet. Desondanks kon ik redelijk snel wisselen en was alles gereed om de 41 km aan te vatten.

Het begon al goed, geen renner direct voor mij en seingevers die geen aanstalte maakten om aan te geven of het nu links of rechts was. Het nodige geroep en gevloek was het gevolg. Tien, twaalf kilometer heb ik mee eenzaam gevoeld in de polders. Je duwt, je trekt, je draait en keert, maar je hebt niet het gevoel van de voorbije wedstrijden. Ik zat met krachtloze flanellen benen. Af en toe schiet er een renner of enkele renners je voorbij je die je na kortstondig aanklampen weer moet laten gaan, terwijl je weet dat je ze in voorgaande wedstrijden ‘makkelijk’ de baas kon. Goed voor de moraal kan je dat niet noemen. Zoals wel meerdere keren dit seizoen, kwam ik er voorbij halfweg weer door. Door de sterke wind werden we in groepjes gewaaierd, en ondanks dat het in het begin aanklampen was, mocht het naar het einde toe eigenlijk nog wel wat sneller.

Wissel twee, met op een halve meter voor uwe neus de trouwste supporters die de moraal wat aanscherpen en rustig kijken hoe ik mijn loopschoentjes aandoe en vertrek voor de laatste tien kilometer.

De eerste 2.5 km liepen een heel klein beetje bergop en hadden wind in de rug, ik had een lekker tempo vast en kon mijn positie goed handhaven. De volgende 2.5km waren zeer lichtjes bergaf en wind op kop. Ik had niet de luxe om mij te kunnen verschuilen achter de brede kas van een tegenstander. Mijn achterstand op mijn voorligger(s) werd groter en sporadisch liep een wave-twee-ër mij voorbij. Voorbij het keerpunt kon ik weer genieten van de meewind en rond kilometer zes stak ik een cola-gelleke achter mijn kiezen. Het squeezy-cola-gelleke verschaft door de organisatie bevatte brokjes en stukjes en deden me eerder kokhalzen dan me in de nodige loopenergie te voorzien. Volhouden tot de volgende drankpost en wegspoelen die handel. Ondertussen zaten we al in de laatste 2.5km, en was het al geheel niet meer duidelijk waar ik me moest positioneren. De gekleurde nummers gaven de wave aan, maar of hij nu in de eerste of tweede ronde zat…. Allesinds het was doorbijten, het miezerde, de wind zat op kop, mijn voeten schoven in mijn schoen en ik voelde de hete nummer-287-adem in mijn nek. Het was dan ook een gevoel van verlossing toen ik voor nummer 287 over de streep liep.

Een totale tijd van 2u 08min 04sec. Een kleine 4.5 min sneller dan in 2006. Ik vergelijking met vorig jaar pakte ik 30” in het zwemmen (had meer verwacht aangezien ik dit seizoen steeds rond de 15 min per 1000m zat), 1 minuut tijdens het fietsen met een gemiddelde van amper 36.1 en 3 minuten in het lopen. Desondanks mijn verbetering met 4.5 minuut schuif ik van positie 95 naar 92. Een beetje contradictorisch maar te verklaren door het kwalitatief hoger deelnemersveld dan vorig jaar.

Voorlopig zal het wel de laatste keer zijn dat ik in Knokke meedoe. Daar ik mij meer wil toeleggen op de langere afstand, is de 3/4de van Gerardmer de te verkiezen optie in deze periode. Bovendien is de 40 euro inschrijvingsgeld vrij hoog en moet je er al van ‘s morgens vroeg zijn wat heel veel onnodige en vervelende wachttijd met zich meebrengt.

De cijferkes
Swim: 16min 53sec
Wissel 1: 1min 45sec
Bike: 1u 07min 57sec
Wissel 2: 0min 59 sec
Run: 40min 23sec

De Piste

Stel u voor, twee weken voor het einde van het triatlonseizoen, bevindt Jan Noukens, in 1982 geboren te Leuven, zich eindelijk eens op de atletiekpiste van Vosselaar. Na de wedstrijd in Viersel en met nog twee kwarts op het programma leek het mij niet slecht om nog wat aan de snelheid te werken. Na wat loslopen, begonnen we aan de 4 x 1000m met tussenin 400m uitlopen om wat te recupereren. De eerste duizend ging tegen 3min 30, gevolgd door een 3min 27, 3min 23 en tenslotte tegen 3min 25. Met die snelheid zat het dus wel redelijk goed, al voel je wel dat je lichaam een zwaardere belasting moet ondergaan bij het opvangen van de schokken. Wederom de buikspieren die zich lieten voelen. Het was allesinds eens leuk om weer eens pijnvrij kon doortrekken. Of dat nu veel gaat uitmaken voor de wedstrijd in Knokke of Mechelen betwijfel ik, zeker omdat ik voel dat het seizoen begint door te wegen. Ik recupereer minder snel van de trainingen, dus bijgevolg gaan we de trainingen wat inperken.

Greetz
Jan

3athlon.be Circuit

Plaats 24, dat is mijn uiteindelijke positie in het 3athlon.be niet-stayer circuit. Een regelmatigheidcriterium, waar men aan minstens drie niet-stayer wedstrijden moest deelnemen en waarbij de slechtste prestatie vervalt. Dat laatste had ik pas na de wedstrijd in Viersel begrepen, en zo ging mijn tot dan top 20 positie verloren. In de niet stayer wedstrijden heb ik redelijk constant gepresteerd (cfr. Geel, Sint-Laureins, Brugge, Aarschot, Viersel). Ik kon me steeds positioneren bij de eerste 20-25% van het deelnemersveld. De wedstrijd in Brugge bracht mij het minste punten op en verviel. Met 1191 punten, 696 minder dan de winnaar Michael Dewilde, werd ik 3de hetric’er en dus 24ste totaal. De sanden-sports natura prijs ligt al op mij te wachten....

Nummer 8 van het seizoen... Viersel

Een dikke twee weken heb ik kunnen genieten van de corsicaanse geneugten. De zon, de lichtblauwe hemel, de azuurblauwe zee met z’n krachtige golven, de bergen met diep daarin verscholen de diepblauwe meren, de charme van de kleine stadjes en haventjes…. Veel meer heeft een mens niet nodig.

Goed uitgerust en een klein beetje minder bleek (de mediterrane zon heeft amper invloed gehad op mijn neger-gehalte) stond ik zondag aan de start in de kwarttriatlon van Viersel. Het menu van de dag…. 1500m zwemmen in het Netekanaal, 3 ronden fietsen goed voor 40km en een 10km lopen verdeeld over twee rondjes.

Terwijl Frank nog heftig bezig was zijn armpits weelderig met J&J baby-olie in te smeren, stonden de mannen van Hetric wat gegroepeerd te wachten om het water in te gaan. Ondanks de 20.5 graden voelde het water fris aan, ik geloof dat mijn mediterrane ingesteldheid daar nog wel voor iets tussenzat. Na kort watertrappelen konden we van start. Zonder veel slag of stoot bevond ik mij redelijk vooraan met aan mijn rechterzijde de zwarte met wit gestreepte badmuts van PdG. Tijdens de eerste honderden meters zag ik hem tweemaal wegvallen voor zijn lekkend brilletje beter te positioneren, en na deze tweede terugval had ik het gevoel nog als enige achter een eerste grote groep aan te zitten. Het plonsen ging vrij vlot en na een goei 22min werd ik door een vriendelijke organisatorische arm uit het water getrokken. Er kon begonnen worden aan de fietsproef.

In de wisselzone, zag ik teamgenoot Dave nog de laatste hand leggen aan zijn T1, het gevoel dat ik een goede zwemproef had afgelegd verblijde mijn aangezicht. Bij het verlaten van de wisselzone zag ik een grote groep enkele honderden meters voor mij rijden, aanpikken was de boodschap, maar probleempjes bij het inklikken van de schoentjes en het feit dat ik gewoonweg niet beter kon, belette mij om van de luxe van een fietsgroep te profiteren. Anderhalve ronde reed ik geïsoleerd rond. Tussenin was Frank mij voorbijgeflitst en kon ik genieten van de vele toejuichingen langs de kant. Ik verzeilde in een groepje van drie dat lichtjes aangroeide en bij het einde van het fietsonderdeel uit een 10tal man bestond. Ondertussen, had ik al commentaar gekregen van de toen tweede dame in koers over het te traag inhalen mijnentwege. Effe het reglement erbij halen…. “een renner heeft 30 sec om een andere renner in te halen, van zodra het voorwiel van de snellere rijder het voorwiel van de tragere rijder passeert, dient de tragere renner zich te laten uitzakken tot op de reglementaire afstand van 7 meter”. Wees gerust jonge dame, mijn voorwiel was al lang voor het jouwe, ik zette u hierdoor puur uit goodwill uit de wind, de volgende keer zal ik enkel wat turbulentie veroorzaken.

Een talkpoederwolk stoof op bij het aansjorren van mijn loopschoenen. Al in de eerste kilometer werd ik bijgehaald door snelwandelaar Busch. Maar buiten wat enkelingen kon ik voor de rest mijn positie vrij goed handhaven. Bij het ingaan van de tweede ronde vernam ik van mijn trouwste supporter dat PdG als een sneltrein aan het lopen was en reeds op een 100m was genaderd. Mentaal helpt zo’n nieuws wel en aangezien de benen nog wel wat wilden meewerken kon ik voorkomen dat de man uit Ekeren mijn positie kon afsnoepen. Het versnellen leidde er zelfs toe dat ik Dave met de witte pet in het vizier kreeg. Een beter mikpunt kan je je niet indenken. Langzamerhand werd zijn voorsprong kleiner en schoof ik enkele posities op. Rond kilometerpaal 8.5 had ik hem bij de lurven en leek Kristien Vleugels ook nog een haalbare kaart. Ik kon mijn snelheid aanhouden tot op het einde en kon zo als 38ste eindigen in het klassement.

Over het klassement gesproken, twee Hetricers dingden nadrukkelijk mee voor de overwinning. Met een tweede plaats voor de Fit-for-Life-man uit Lille en een derde plaats voor Tielense Paul, konden we twee mooie over-all podiumplaatsen versieren. Met dan nog eens de eerste twee plaatsen bij de dames en bovendien na een knallende loopprestatie, een eerste veteranenplaats voor gouden-gids/sponsor/ironman/man van Anne-Marie/Rudi, kan voorzitter Erik enkel tevreden zijn met de goede collectieve prestatie en geraakt Rudi stilaan onder stoom voor Hawaï.

De cijferkes:
Swim: 22min 25sec
Bike (+2wissels): 1u 02min 22sec
Run: 38min 13sec
Totaal: 2u 03min 00sec

BK Long Distance Eupen

Zes uur 's morgens, zondag 05 augustus. De wekker gaat en het licht floept aan ten huize Noukens-Lannie. We zijn vier uur verwijderd van de start van de tweede halve triatlon van mijn palmares. Het belgisch kampioenschap lange afstand, de halve van Eupen.

Tegen kwart na acht staan we aan de Wesertalsperre, iets voorbij het centrum van Eupen. Een groot stuwmeer toont zich tenmidden van een groen bebost glooiend landschap. Terwijl het startuur dichter en dichterbij komt, schrijven we ons in, begroeten we de teamgenoten, verwelkomen we de verrassende supporters en richten we de twee wisselzones in.

Om tien uur is het dan zover, terwijl "the conquest of paradise door de boxen galmt wordt er afgeteld voor de start. Tien, negen, acht, zeven, zes.... en de eersten waren weg. De 400 man sterke meute was vertrokken voor een parcours van 2500m in het stuwmeer. Eenvoudig zwemmen was het niet echt. Er waren maar enkele boeien in het water aangebracht, en echt goed zichtbaar waren deze niet. Het duwen en trekken viel ondanks de grote groep zeer goed mee, buiten de start was er nauwlijks contact. Ik vond vrij goed mijn ritme en 39 min na de start en enkele ijzerrijke borrels sterker kon ik de steile helling beklimmen richting wisselzone.

4 ronden van 20km rondom het stuwmeer, met daarin per ronde twee langere beklimmingen, veel vals plat en slecht asfalt en aan het einde van de ronde nog een kort zwaar verzet klimmetje om de toeschouwers te plezieren. Ronde 1 bestonde er vooral in om het nodige achter de kiezen te steken en de goede fietsbenen te laten warmlopen. Enkele renners heb ik dan ook moeten laten passeren. Mijn tactiek bleek echter de juiste wanneer ik hen in ronde 3 terug bijhaalde en ter plaatste liet. Ik kon zelfs de kloof met iron Rudi dichten tot een 20 sec, maar moest logischerwijze mijn meerdere erkennen in den Busch. Hij reed zo soepel de bergen op, iets om jaloers op te zijn. Met een gemiddelde van 33 en na heel wat plaatsten winst kon ik mijn fiets aan de haak hangen.

Voor het lopen had ik van Dave de tip gekregen om talkpoeder in de loopschoenen te doen, deze absorberen het vocht waardoor er minder kans is tot het ontwikkeling komen van bleinen. Terwijl de witte stofwolk zich verspreidde bij het aantrekken van de loopsloefjes, kreeg ik van Caro te horen dat Nick na het fietsen op de eerste plaats lag. Met dit goede nieuws trok ik het bos in voor mijn 21km bergop bergaf. De eerste drie kilometer per ronde (er moesten er drie worden afgelegd) waren goed voorzien van schaduw. Ik kreeg van een toeschouwer te horen dat ik 50ste lag. De vooropgestelde top 100 lag dus zeker binnen handbereik. De vraag was natuurlijk of ik net zoals in Aarschot zo slecht zou reageren op het warme weer. Tijdens het fietsen had ik al wat oprispingen gehad, en bijgevolg als voorzorg mijn trouwe compagnon, mij motilliummeke ingenomen. Het product van mijn werkgever bleek zijn effect niet te missen want mijn maag hield zich voor de rest van de wedstrijd koest. Het lichtjes bergop voelde niet lekker aan, zo'n die 2 à 3 percent bergop deden de onderkuiten beestig afzien. Spijtig genoeg volgde na het schaduwrijke bosgedeelte nog zo'n 2 km lichtjes bergop in de volle zon, gevolgd door een 2km bergaf waar dan weer de knieën het zwaar te verduren kregen. De eerste ronde was afzien, maar desondanks werden er enkele atleten bijgehaald. Vanaf ronde twee weet je niet meer of die atleet die je inhaalt enige invloed heeft op je positie, maar het werkt zowiezo wel motiverend. Ondertussen verwachtte ik mij elk moment aan het passeren van de eerste in koers, toen ik de begelijdende fietser zag passren hoopt ik dat ik Nick zag voorbijflitsen, maar niets minder het geval. Nick heb ik niet weten passeren, wel de momenteel huidig belgisch kampioen Loïc Helin, die mij in het passeren nog even aanporde. Nick werd uiteindelijk vijfde en 4de belg. In ronde drie kreeg ik het gezel van een iets sneller lopende loper van een nederlands trio. Ik kon bij hem aanpikken en zo een laatste snellere ronde afleggen.


4u 39 minuten en 36 seconden na het startschot, kwam den deze vermoeid en zeer blij dat hij er was over de eindstreep. De nederlander had ik me nog achter me weten houden en zo kon ik beslag leggen op een 64ste plaats van de individu's, 79ste als je de trio's meetelt. Door het zware parcours werd de vooropgestelde grens op 4u 55 gelegd, en met 4u 40 ben ik in m'n opzet geslaagd. Mijn tweede halve van het seizoen werd met succes afgewerkt. Nu volgen drie weken vakantie in de mediterane zon, en dan nog drie kwartjes om het seizoen af te sluiten. Misschien dat er nog aan het einde van het jaar een marathon volgt, en sowiezoe gaan we ons voor het volgende seizoen nog meer toeleggen op de langer afstand.

Swim: 39min 42sec
Bike (+2wissels): 2u 23min 37sec
Run: 1u 36min 17sec
Total: 4u 39min 36sec

The classic: Kapelle-op-den-bos

Zoveel jaren terug lag ik als broekventje op een zonnige zondagmiddag in de zachte zetel van de opvoedingstraat geïnteresseerd naar canvas te kijken. Niet wetende dat ik ooit zelf zoiets zou ondernemen, keek ik vol spanning naar de kwartriatlon van Kapelle-op-den-bos. Buiten Luc van Lierde kende ik niemand van het deelnemersveld, dus was logischerwijze Luc mijn favoriet. Ik zag Luc strijden voor de overwinning, alles geven tijdens het lopen, maar zag hem tevens naast de zege grijpen. Ondertussen zijn we zo'n 10 jaar verder, is dit broekventje al wat groter geworden, en staat hij nu zelf aan de start in Kapelle-op-den-bos.

De voorbereidende week was woelig geweest. Druk op het werk, op trainingsvlak motivationeel een dipje (Caro heeft zelfs de eer gehad om mij uit de zetel te sjotten om een loopje te laten maken) en ook lichamelijk zat het niet 100% in orde. Ik had dan ook niet het meest zelfverzekerde gevoel toen ik afzakte naar de gemeente op de grens van Antwerpen en Vlaams-Brabant.

Met de groene badmuts en een nieuw zwembrilleke, werd na enkele minuten watertrappelen in het donkere water het startschot gegeven. 1500m zeekanaal met rugwind werden afgehaspeld. De brede vaargeul zorgde ervoor dat ik niet teveel last ondervond van de tegenstand en na een goeie 22min verliet ik langs de steile trap het water. Een honderd loopmeters brachten mij met een hartslag van 172 naar de wisselzone. Iets later zaten we op de fiets voor 4 ronden van 10km.

Voor de eerste keer dit jaar deed ik mee aan een stayer wedstrijd. Ik begon dus met aardig door te trekken en al snel vormde zich een groepje van 4 renners waar zoals steeds de samenwerking in het sop draaide. Ondertussen groeide de groep al aardig aan en de nodige scheldwoorden vielen. Op het einde van ronde 2 viel er wat verbrokkeling plaats. Met een demarrage reed ik naar twee losgewrongen atleten. Bij hen aangekomen, trok ik direct door om zo met een klein werkwillend groepje door te kunnen. Helaas haakte het duo snel af en stond ik er dus alleen voor. Twee kilometer heb ik eenzaam voor het 'peloton' uitgereden tot er een enkeling zich naar mijn wiel toewerkte. Samen met hem losten we vlot af en konden we onze voorsprong stilaan uitdiepen. Het was knokken met een hartslag boven de 170. Het was koers! Koers, tot het einde van de derde ronde, koers tot de overwegbewakende agent ons beiden tot stilstand bracht om een ambulance te laten passeren. Weg voorsprong, weg de motivatie om volle gas te geven. De rest van de fietsproef werd dan maar in de buik van de groep afgewerkt.

Op het looponderdeel heb ik nog een mooie groeimarge, wegens blessuregevoeligheid is het steeds lastig om daar deftig op te kunnen trainen. Een tijd onder de 40min was steeds een serieuze uitdaging, maar deze keer wou ik er nog eens volledig voor gaan. Ik haalde af en toe wat mensen in en vanaf de tweede ronde werden er dat er meer en meer. Vanaf de tweede ronde liepen er ook atleten bij die al een ronde achterlagen en bij ronde drie was dat evenzeer zo. Het was dus moeilijk in te schatten wat mijn positie was. Bij de kruising op de looppiste ontmoette ik steeds clubgenoot Paul. Aangezien dat dat bij elke ronde zo was, kon ik al vermoeden dat ik een deftige tijd aan het neerzetten was. Paul is normaliter een goede loper en als mijn voorsprong op hem niet kleiner werd....
Een 40ste looptijd van 37:29 was het resultaat. Een zeer goeie tijd ware het niet dat de omloop geen volledige 10 km omvatte. Hoeveel het juist was, weet ik niet, dus het maakt de loopprestatie moeilijk in te schatten.

En nu.... nu, op naar Eupen, op naar de tweede halve van het seizoen.

De cijferkes: hier
Swim (+wissel): 23min 08sec
Bike (+wissel): 1u 06min 10sec
Run: 37min 29sec
Total: 2u 06min 47sec (40ste op 184 deelnemers)

Hageland Power Triatlon

Vorige zondag was het weer zover, tijd voor de vijfde wedstrijd van het seizoen. Ditmaal de derde van Aarschot. Een goei 2km zwemmen, gevolgd door 60km fietsen op glooiend parcours en daar dan nog een 15km loop aan vastgeplakt.

De zwemlocatie was voor mij geen onbekend terrein. Het meer van Rotselaar was namelijk het doopwater voor mijn ironman wetsuit, ondertussen al zo'n 2.5 jaar geleden. Ook daarna ben ik samen met Brecht nog regelmatig naar Rotselaar afgezakt om ons aldaar voor te bereiden op onze echte triatlondoop, de kwart van Brugge. Nu, een goei twee jaar later, sta je daar dan terug. Tesamen met zo'n 300 andere zenuwachtige atleten te wachten op het strand, te wachten op het startshot voor de power triatlon van Aarschot.

Net zoals in Sint-Laureins was het ook hier een lopende, vliegende start. Na een aanloopstrook van 550m, moesten er nog twee ronden van 750m worden afgewerkt. Tussenin werd je verplicht om voor zo'n 20m over land te lopen en je daarna weer in het water te ploffen. Bij de eerste passage liep ik dan ook in volmaakte baywatch-stijl terug het water in en dook ik als een bezetene terug onder de waterspiegel. Iets te wild blijkbaar want mijn oh zo dierbaar brilleke had zich niet echt op deze impact voorzien. Gevolg, in de volgende meters af en toe moeten inhouden om het brilleke toch maar weer in goede en waterdichte positie te krijgen. De volgende keren heb ik het dan ook iets rustigers aangepakt. Na zo'n 35min, bevond ik mij in de wisselzone. Enkele minuten later minuten later liep ik als 49ste over de registratiemat en was ik klaar voor de 60km bollen, tevens klaar voor de foto van Caroline.

Na een aanloopstrook van een 12km langs de Demer, konden de drie plaatselijke ronden worden afgelegd. Het fietsen verliep vlot. Ik at, ik dronk, ik overwon de ene heuvel na de andere en haalde evenzeer de ene na de andere bij. Even was er paniek in de tent, toen ik bij de toch wel 10m kasseien, mijn enige volle drinkbus verloor. Gelukkig had de organisatie voorzien in een bevoorradingspost halverwege de plaatstelijke lus. Bij mijn tweede passage kon ik dan ook met sprekend gemak een bus water aannemen. Voor mijn volgende doortocht had ik enkele meters ervoor mijn waterbus weggesmeten wetende dat ik terug vers fris water kon aannemen. Ware het nu net dat voor mij de waterbusssen werden weggepikt door andere atleten en ik niets anders kon dan de door mij gehate Isostar drinkbus aan te nemen. Ter verduidelijking; ik verdraag Isostar niet zo bijster goed. Met een gemiddelde van 35.4 , kon ik met een 39ste fietstijd beslag leggen op een voorlopige 36ste stek.

Fiets weg, kousen en loopschoenen aan, petje op en weg ermee. Zo was ik vertrokken voor de drie plaatselijke, 5km lange ronden. De power triatlon zou geen power triatlon zijn, moesten de organisatoren niet hebben voorzien in een stevige kuitenbijter. Hoeveel procent hij was, ik weet het niet, maar stijl was hij allesinds. Over een korte afstand moesten we 30m hoger zien te geraken. Ondertussen had ik al hevig last van mijn maag, had ik mijn verloren drinkbus al weer kunnen recupereren, maar ditmaal mijn mogelijke redder, mijn motiliummeke verloren. Doorbijten en afzien was de boodschap. Naar het einde toe kwam ik er wat meer door, maar vele plaatsten had ik ondertussen al verloren. Met een 114de looptijd, en een gemiddelde van zo'n 12 per uur, zakte ik van plaats 36 naar 59. Als mijn sprint op het einde van iets betere kwaliteit was geweest, had ik nog op plek 58 beslag gelegd.
Met een tijd van 3u 31min en 07sec, kan ik achteraf alleen maar tevreden zijn. Mijn doel was onder de 3u 40 en dat is me dus gelukt. Het knaagt alleen een beetje dat het lopen zo tegenviel. De warmte, de drank, het parcours, de lichte knie-bezorgdheid en het moment van de dag zullen er wel voor iets hebben tussen gezeten waarom ik niet in de buurt van mijn 15 per uur gemiddeld kwam. Allesinds ik ben blij dat ik ben aangekomen, dat ik de punten voor het 3athlon.be circuit heb kunnen pakken en weer eens een wedstrijdje meer op het palmares kan schrijven.

Met een 9de plek voor Nick, een 22ste stek voor Busch (2de veteraan), een 31ste positie voor lange Johan, een 54ste ranking voor Christel (2de dame), een 78ste plaats voor Roel en een geslaagde doop voor Fortis de Vries, mogen we weer van een mooi collectief Hetric-resultaat spreken. Ook in de voorafgaande 1/8ste triatlon kon Hetric charmeren met een zilveren stek voor Paul Embrechts.

De cijfers: hier
Swim (+wissel): 37min 33sec
Bike (+wissel): 1u 39min 51sec
Run: 1u 13min 42sec
Total: 3u 31min 07sec

Foto's in het foto-album

Trigger Point Therapy

Zondag was het een heerlijk weertje, en zondag werd dan ook de omloop van de Hagelandse Power Triathlon van Aarschot, tesamen met wat clubgenoten, verkend. Een pittig fietsparoursje met slechts weinige meters vlak. Het tripje verliep vlot, maar desondanks stapte ik na 100km toch niet met het allerbeste gevoel van de fiets.

Gedurende de rit had ik regelmatig wat last van mijn linkerknie, een soort stijfheid die maar niet weg wou. Ook bij voorgaande trainingen had ik bij momenten al licht bezorgd over mijn knie gewreven en er nog iets meer bezorg naar gekeken. Na al deze signalen en de drukkere opkomende wedstrijdmaand, leek het me dan ook geen slecht idee om eens bij de kinesist te passeren en mijn spiertjes eens te laten los werken.
Reeds vorig jaar was ik al enkele keren op bezoek bij kinesist Fons te Gierle. Via via was ik toen met hem in contact gekomen om mijn ontsteking aan de patellapees van de rechterknie te behandelen. Een afspraak was snel gemaakt en vanavond lag ik dan ook in Gierle op de massagetafel.

Zoals ik verwachtte heeft Fons amper naar mijn knie gekeken. Fons is namelijk één van de weinige erkende myofasciale therapeuten. Myofasciale therapie, of trigger punt therapie, gaat ervanuit dat men de oorzaak van pijn niet altijd daar moet zoeken waar het pijn doet.

Even wat theorie over de therapie......

Een triggerpoint is een kleine samentrekking in spierweefsel. Vaak voelt het aan als een rijstkorrel die diep in de spier begraven ligt. Het effect dat een triggerpoint op de spier heeft, is dat hij hem zowel verzwakt als gespannen houdt. Tegelijkertijd houdt een triggerpoint een strakke samentrekking in de spierweefsels die er direct mee verbonden zijn in stand. Deze strakke banden spierweefsel houden op hun beurt weer de aanhechtingen van de spier voortdurend onder spanning, wat dan vaak weer symptomen veroorzaakt in nabij gelegen gewrichten. De voortdurende spanning in de vezels van het triggerpoint zelf beperken de circulatie in het omliggende gebied. De ophoping van afvalstoffen, maar ook het gemis aan zuurstof en voedingsbestanddelen die voor de celstofwisseling noodzakelijk zijn, kunnen triggerpoints maanden en zelfs jarenlang in stand houden, tenzij er ingegrepen wordt.

Zo is pijn in de knie (en in mijn geval de linkerkine) dikwijls veroorzaakt door triggerpoints in de quadriceps. Deze worden dan behandeld door het aanprikken en het nadien stretchen van de spier. Het aanprikken is een vrij pijnlijke zaak en tijdens zo'n behandeling bij Fons begin je dus spontaan te zweten en ben je verdomd blij als hij eindelijk zijn naald wegsteekt. Toen Fons vanavond ter hoogte van mijn boxershort met zijn naald aan het keuteren was, voelde ik de spanning in mijn knie wegvloeien. Niet dat Fons dat als voldoende acht, neenee, Fons keuterde op verschillene plekjes in mijn bovenbeen en zelfs enkele triggerpunten op mijn scheenbeen moesten er aan geloven. Het gevolg hiervan is dat je een dag of twee enorm stijf bent, maar dat je daarna weer volledig soepel en vrij door het leven kunt.

Met dank aan Fons.

Keuvelen in de cafetaria

Maandag, woensdag of zaterdag... na de zwemtraining wordt er meestal nog wat nagekletst in de cafetaria van het Netepark. Ook deze zaterdag kwamen de sterke verhalen weer aan bod. De delegatie uit Nice was weer present en ook enkele EK-gangers stonden weer paraat. Tesamen met een broodje kaas of hesp en enkele liters koffie of warme choco, werd de wedstrijd in Nice weer volledig overgedaan. Van de chaotische zwemstart, de onzichtbare boeien, de voorbijknallende dropjes, de tegenslag van den Benny tot en met de windrichting tijdens het lopen, de knie van Wim de Doncker en het al dan niet aanwezig zijn van Marc Herremans met of zonder looprek toe. Leuke verhalen die enkel maar de zin aanzwengelen om ooit ook eens aan de start van een Iron Man te staan. Volgend jaar lijkt mij nog wat te vroeg, maar in 2009..... Tegen dan zal ik misschien ook deel uit kunnen maken van de steeds grotere groep iron men bij Hetric.

Iron Man Nice

Neenee, geen paniek, ik kom hier niet vertellen dat ik juist de Iron Man van Nice achter de rug heb, noch dat ik volgend jaar aan deze wedstrijd ga meedoen.

De enige reden waarom we het over de iron man van Frankrijk gaan hebben, is omdat vorige weekend onze club weer twee mannen van staal rijker is. Dave Helfesteynen en Johan Van Den Eynde, hebben met succes hun eerste volledige triatlon achter de kiezen. Beiden met een mooie tijd van respectievelijk 10u 48min 18sec en 10u 32min 40sec. Naast deze twee knalprestaties heeft iron Benny bewezen dat hij zijn staal nog lang niet is doorgeroest. Ondanks dat de tegenslag hem blijft achtervolgen op de lange afstands triathlon, heeft zijn doorzettingsvermogen hem weer naar de aankomst van een zoveelste iron man gebracht. Het geluk was ook deze keer weer niet aan zijn zijde in Nice, maar ooit zal het hem wel lukken om dat felbegeerde slot voor Hawaï te pakken.

Een dikke proficiat aan alle drie!!

The Day After

Maandag was terug werkendag. Na een onrustige nacht, met benen lichtjes omhoog was het toch opstaan met stijve beentjes. Vooral de bovenbeentjes hadden het zwaar te verduren. Bij het opstaan na een lange zitpauze was het dus steeds wel effe doorbijten en ook stappen ging nu ook niet direct in de meest soepele tred. Ondanks ik na de wedstrijd nog wat heb uitgelopen is het melkzuur toch nog goed blijven steken in de spiertjes.

Verder groeide weer het besef dat er wat meer moet gewerkt worden aan de buikspieren, zij vormen de link tussen onder- en bovenlichaam, en na zo'n inspanning van 4.5 uur hebben zij het ook hard te verduren gehad. We zullen dus wat meer moeten werken aan de toekomstige six-pack.

Brasschaat 2007 (3km-80km-20km)

Zondag was het moment daar, het moment waar de voorbije winter de menig druppels zweet zijn gevallen. Het doel van de eerste seizoenshelft, de halve triatlon van Brasschaat, de superman van Vlaanderen, dit jaar eveneens het EK lange afstand. Wees gerust ik startte bij de recreanten.

Daar ik zeer vlug onderhevig ben aan zenuwen voor dit soort evenementen, en deze zich steeds fixeren op mijn maag-dram systeem, liep het ontbijt van zondagochtend niet echt van een leien dakje. De Honey Pops gingen er maar moeizaam in, en verder zat ik met een maagledeging die eerder opwaarts wou werken dan neerwaarts. Doch alles binnen kunnen houden en bijgevolg stond rond een uur of negen gepakt en gezakt paraat in het park van Brasschaat. Na de nodige formaliteiten zoals inschrijving, omkleden, koekjes aan de fiets plakken, wisselzone twee inrichten,.... werd de korte rit naar de zwemstart, die twee kilometer verder lag, ingezet.

Aan de startplaats aangekomen, na het laten keuren van helm en fiets, werd de eerste wisselzone ingericht en werden de eerste trouwe supporters verwelkomd. Een laatste banaan werd achter de kiezen gestoken en we begaven ons naar de overkant van de plas, de eigenlijke zwemstart.

De elite startten om 12u, de age-groupers in hun nationale pakjes voor het EK startten 3 minuten later, en nog eens drie minuten later startten de gele badmutsen, de recreanten. Op het moment van het startschot bevond me in het midden van het pak rond de tweede derde rij. Na een geharrewar van armen en benen, vond ik vrij snel een goed tempo en open water om mijn eigen race in te zetten. Er werden twee rechthoeken van 1500m afgewerkt, maar in de eerste 650m werden al de laatsten van voorgaande wave ingehaald. Vanaf dan werd de ene na de andere oranje badmuts voorbijgestoken en zo'n dingen geven nu eenmaal een mentale boost. Ondanks het lichtjes verstarren van de schouders kon ik mijn tempo goed aanhouden en kon ik na 47min 41, goed voor een 17de gele-badmutstijd, mij verlossen van mijn wetsuit.

Bij het verlaten van de wissel liep ik Joris Sels tegen het lijf, hij was drie minuten voor mij gestart en ik had dus drie minuten op hem goed gemaakt. Oke Joris Sels is nu niet echt den topper, maar in het triatlonwereldje kennen de meeste wel Joris, Jan Noukens is voor de meesten nog een nobele onbekende. Weeral een mentale opsteker.

In het fietsen ging ik me eerst koest houden, het was nog een lange weg te gaan en ik kon beter wat recupereren van het zwemmen, wat energievoer achter de kiezen steken (spijtig van de sultana-koekjes die klaarblijkelijk toch niet zo goed op mijn frame waren vastgeplakt). Vanaf kilometer 10-15 werd er wat versneld en werd er gestreefd naar een hartslag iets onder de 160 en de bijhorende snelheid. Onderweg werd er aardig gebruik gemaakt van de aangereikte halve bananen in de bevoorradingszone, al kon ik er maar 2 van de 5 aanpak-pogingen geslaagd noemen. Vanaf km 60 heb ik er nog een schepje opgedaan en werd de hartslag naar de 164 geduwd. Gedurende de ganse rit werden er voor mij gestarte age-groupers (vooral Britten en Belgen eigenlijk) bijgehaald en achter gelaten. Op het einde van ronde twee had ik zelfs de eer om Hetric's topzwemmer Stijn te mogen bijbenen en na 2u 09min 29, tegen een gemiddelde van 37.070 per uur kon ik de fiets letterlijk aan de haak hangen en mijn loopschoentjes aanspannen.

Samen met Stijn werd aan de afsluitende 20km begonnen, rustig maar ook niet te rustig beginnen en naar het einde toe proberen te versnellen. Om de 20 à 30 min een squeezy-gelleke en bij de bevoorrading enkel water aannemen. De loopproef bestond uit 3 ronden van 6.7km, na de eerste ronde kom je dan ook terecht tussen atleten die reeds minuten achterstand hebben en dan ben je wel eens getuige van een atleet die nog de energie vindt om in de bosjes te sprinten, overgevende mannen, compleet uitgeputte strompelende/stappende deelnemers, naast de weg op de hurken zittend, sorry voor mijn taalgebruik, schijtende atleten, en dergelijke meer. Deze keer had ik van dat alles geheel geen last, ik kon mijn tempo goed onderhouden en beetje bij beetje werden de minder goed doserende atleten die mij tijdens het begin van het loopnummer voorbijsnelden, weer bijgebeend. Op het einde was er nog een plezanten recreant die mij in de laatste honderden meters nog wou voorbijsnellen, maar die kende Jan Noukens nog niet, en met een stevige demarrage pakte ik hem op de meet terug. 1u 27min 18sec, de 28ste looptijd van de recreanten en een tempo van 13.745, dat zijn de cijfers van het laatste onderdeel.

Het was de bedoeling om in de eerste plaats aan te komen en liefst dan nog binnen de 5uur. Met een eindtijd van 4u 27min en 51sec is me dat aardig gelukt. Het harde werk van de voorbije maanden heeft zijn vruchten afgewerkt, en met een eindpositie als 9de recreant op zo'n 200 deelnemers presteerde ik boven mijn zelf gestelde verwachtingen. Als je alle deenemende atleten op een hoopje zou smijten zou ik rond de 120ste positie hebben gehangen.

Het langere werk beviel me wel, en misschien ben ik er ook wel meer voor in de wieg gelegd. Een echte krachtmens ben ik niet echt, mijn lichaamsbouw zegt al genoeg. In tegenstelling tot de kwart is het niet constant geven geven geven, maar doseren, doseren en jezelf goed inschatten. Daar ben ik deze keer in geslaagd. Wanneer de volgende keer komt.... misschien al 5 augustus, na deze meevaller op de halve afstand heb ik mij al op de wachtlijstgezet voor de Marc Herremans Classic, en anders is het BK in Eupen nog een optie.

De getallekes: hier

Voorbereiding Brasschaat 2

Tussen 8 en 10 kon er worden proefgezwommen in de E19 plas. De plaats waar het morgen om 12u allemaal zal beginnen. Om acht uur was ik dan ook ter plaatse, tesamen met enkele andere clubgenoten. Als je de boeien in de verte, die als keerpunten zullen dienen, ziet liggen, moet je wel effe slikken. "Liggen die zo ver?..." Uitgedost in wetsuit en tussen enkele vroege britten gingen we een rondje afleggen. Het water was lekker fris, lekker zacht en zeer helder. Met korte tussenpauzes waren we 26 min onderweg. Morgen zal het dus iets sneller moeten om onder de 50 minuten te geraken.


De rest van de dag werd opgevuld met het kuisen van het appartement en kuisen van de fiets (cfr ritje van gisteren). Daar gebleken is dat een huis bouwen/verbouwen de dag voor en dag van de wedstrijd zijn vruchten afwerpt, hoop ik dat dat met poetsen net zo is. Even goeiedag zeggen op het tuinfeest van de Lannie's, Frank zijn wijsheid inroepen ivm eetculturen tijdens een halver triatlon en op tijd in bed.

Voorbereiding Brasschaat 1

Zondag is het zover. De eerste halve triatlon van mijn bestaan komt eraan. De hele winter heb ik van deze wedstrijd mijn hoofddoel gemaakt, de voorgaande wedstrijden behoorden steeds tot de voorbereiding, en er werd dan ook duchtig en dit keer onder begeleiding meer getraind dan vorig jaar. Ik voel me er dan ook klaar voor en hoop nog een beetje op de goodwill van de weergoden komende zondag.

Om niet voor onvoorziene verassingen te komen staan, stopte ik vandaag een uurtje vroeger dan normaal met werken en trok ik naar Brasschaat voor een parcoursverkenning. Er worden twee ronden van 40 km gereden en het is handig te weten wat er op het menu staat. Bovendien konden we ons ook al inschrijven zodat er alweer iets van de to-do list van zondag afkon.

Om iets voor vier afgesproken met teamgenoot Paul DG. Ons effe te kunnen laten registreren en rustig al fietsend te genieten van de omgeving, dat was het plan. De weergoden en de organisatie hadden er een toch iets ander gedacht over. Registreren kon enkel voor de EK-gangers en ondanks de start in een regenpauze, vlogen de oude wijven ten gepaste tijde naar beneden.

Tegen de zessen, kletsnat, wist ik hoe het parcours eruit zag, goede asfalst, slechts enkele bochten en 1 gevaarlijk bochtje direct na de eerste wissel. Veel rechte, goedbollende stukken, ideaal voor de snelle wielen.

Morgen om 8u wordt in de E19 plas nog eens het watergevoel aangescherpt en dan zullen we compleet klaar zijn om te vlammen zondag.

Brugge in de regen, het is eens iets anders...

Het begint stilaan een traditie te worden, en het lijkt evident maar drie keer op rij aan de kwarttriatlon van Brugge meedoen is niet iedereen gegeven. Niet dat je daarvoor super moet presteren, maar je moet gewoon zien ingeschreven te raken. Op 31 maart, was het dan ook om 9u achter de PC kruipen en hopen dat je erbij bent. In minder dan een uur waren de 800 plaatsten volzet. Het leven is aan de rappe zeker.
Na de doop van twee jaar terug, het hoofddoel van vorig jaar, was deze wedstrijd dit jaar iets in belang gedaald. Doch, met de halve van Brasschaat in het vooruitzicht en het feit dat er weer heel wat supporters naar Brugge waren afgereisd was deze race wel meer dan zomaar een wedstrijd.


In vergelijking met vorige keren had ik mij in de PRO-groep ingeschreven, wat inhield dat ik in de eerste wave mocht starten en toch even de lijfgeur van Marino Van Hoenacker mocht waarnemen. Terwijl ik rustig aan Frank de wisselzone stond te omschrijven, konden we al in het water. Voor ik me goed en wel aan de startlijn bevond, kon de burgemeester zich niet bedwingen en werd het startsein gegeven. Al ploeterend en zoekend naar het juiste knopke van mjn hartslagmeter, werden de eerste meters afgelegd. Daar we met een grote groep van gelijkwaardig zwemniveau aan de start stonden, verzeilde ik al snel in de buik van het peleton.

Een dikke buik met veel te veel duwen, trekken en stampen als gevolg. Vooral lichte schermutzelingen, maar die voet tegen mijn ribben heb ik zelfs nog tijdens het fietsen gevoeld, en die bewuste houdgreep op mijn linkerearm, bracht mij kortelings op het idee om de schuldige serieus terug te pakken. Braaf als ik ben, heb ik dat maar gelaten. 14 min en 21 seconden na het geklungel van de burgemeester, en al stevig omringd door de roze badmusten van de eerste vrouwen die 2 minuten later waren gestart, kon ik mij uit het water heffen, een lichte kramp in de bil doorstaan en mij via de matten, het tunneltje, het verliezen en oprapen van zwembril en zwemmuts en in de wisselzone mijn klaarmaken voor het fietsgedeelte.

Daar het zwemmen nog in de met zon overgoten reitjes plaatsvond, begon het al vrij snel te regenen tijdens het fietsen. Dat in samengang met een stevig windje en het feit dat ik na wat posities te winnen er maar collega's voorbij reden maakte het er niet echt gezelliger op. Na vijf kilometer reed ook Frank met supersoniche helm mij als een stoomtrein voorbij. Frank zou later nog in het wiel van Pardaens geraken en na een sterke looptijd nog knap 16de worden. Ondertussen bleef ik verder stoempen. Net zoals in Sint-Laureins kwam ik de tweede helft van de fietsproef beter voor de dag. Ik begon nu terug wat plaatsten goed te maken en zat met een beter gevoel op de fiets. Uiteindelijk reed ik maar één minuutje sneller als vorig jaar over, misschien dat de weersomstandigheden en de anderer trainingsaanpak daar voor iets tussenzitten.


Op de wissel verlies ik normalerwijze nogal veel tijd, maar deze keer stond ik geboekt met de 31ste wisseltijd en won ik zo al direct bijna 1.5min ten opzichte van vorig jaar. Het lopen kon worden ingezet en ik voelde dat mijn schoen niet echt goed vastzat.


Van die loszittende schoen heb ik amper problemen van ondervonden, het verslikken in mijn eerste drankje veroorzaakte meer last. Zoals je weet is Brugge en historische stad, en liggen er dus bijgevolg dus quasi overal keikopjes. Lekker glad door de regen en ideaal om met natte loopschoenen over te dokkeren. De grip werd regelmatig verloren en echt aangenaam lopen kon je dat dus niet noemen. Desondanks kon ik mijn gekende tempo ontwikkelen. Rond de 15 per uur, wat dan resulteert in een looptijd van rond de 40 min over 10km. Ondertussen had ik nog eens de eer om Marino van naderbij te ruiken, en werd ik door de supporters warm onthaald bij mijn aankomst.

Ook voor deze wedstrijd werden er doelen opgesteld. Als eerste en voornaamste was het beter doen als vorig jaar. Ten tweede zou een tijd onder de 2u 10 mooi zijn, richting 2u 05 zou ideaal zijn. Op voorhand had ik bepaald dat ik met een 15 minuutjes zwemmen, 1u 10 fietsen en 40 min lopen en de wissels de grens van 2u 10 zou kunnen halen, en met 2u 09min 13 sec en de tussentijden hier onder aangegeven bleek mijn voorspeling goed te kloppen. In mijn binnenste had ik wel een scherpere tijd verwacht, maar ik denk dat het weer daar wel voor iets tussenzat. Bovendien wordt er deze seizoensheflt vooral gewerkt naar de halve van Braschaat, een trianingsaanpak met meer nadruk op uithouding dan op snelheid en intensiteit. Desondanks hebben we nog maar eens beter gedaan dan vorige keer, en blijven we dus progressie maken. De einduitslag is wel iets slechter dan vorig jaar daar er deze editie een vrij sterk deelnemersveld aan de start stond. Als 53ste op 90 PRO's en 73ste over all mag ik niet ontevreden zijn en bovendien levert mij dat een voorlopige 18de plaats op in het 3athlon.be Niet-stayer circuit.


Swim: 14 min 21sec

Wissel 1: 2 min 24 sec

Bike: 1u 11 min 44 sec

Wissel 2: 0 min 57sec

Run: 39 min 47 sec
Eindtijd: 2u 09min 13sec
Volledige uitslag hier