The classic: Kapelle-op-den-bos

Zoveel jaren terug lag ik als broekventje op een zonnige zondagmiddag in de zachte zetel van de opvoedingstraat geïnteresseerd naar canvas te kijken. Niet wetende dat ik ooit zelf zoiets zou ondernemen, keek ik vol spanning naar de kwartriatlon van Kapelle-op-den-bos. Buiten Luc van Lierde kende ik niemand van het deelnemersveld, dus was logischerwijze Luc mijn favoriet. Ik zag Luc strijden voor de overwinning, alles geven tijdens het lopen, maar zag hem tevens naast de zege grijpen. Ondertussen zijn we zo'n 10 jaar verder, is dit broekventje al wat groter geworden, en staat hij nu zelf aan de start in Kapelle-op-den-bos.

De voorbereidende week was woelig geweest. Druk op het werk, op trainingsvlak motivationeel een dipje (Caro heeft zelfs de eer gehad om mij uit de zetel te sjotten om een loopje te laten maken) en ook lichamelijk zat het niet 100% in orde. Ik had dan ook niet het meest zelfverzekerde gevoel toen ik afzakte naar de gemeente op de grens van Antwerpen en Vlaams-Brabant.

Met de groene badmuts en een nieuw zwembrilleke, werd na enkele minuten watertrappelen in het donkere water het startschot gegeven. 1500m zeekanaal met rugwind werden afgehaspeld. De brede vaargeul zorgde ervoor dat ik niet teveel last ondervond van de tegenstand en na een goeie 22min verliet ik langs de steile trap het water. Een honderd loopmeters brachten mij met een hartslag van 172 naar de wisselzone. Iets later zaten we op de fiets voor 4 ronden van 10km.

Voor de eerste keer dit jaar deed ik mee aan een stayer wedstrijd. Ik begon dus met aardig door te trekken en al snel vormde zich een groepje van 4 renners waar zoals steeds de samenwerking in het sop draaide. Ondertussen groeide de groep al aardig aan en de nodige scheldwoorden vielen. Op het einde van ronde 2 viel er wat verbrokkeling plaats. Met een demarrage reed ik naar twee losgewrongen atleten. Bij hen aangekomen, trok ik direct door om zo met een klein werkwillend groepje door te kunnen. Helaas haakte het duo snel af en stond ik er dus alleen voor. Twee kilometer heb ik eenzaam voor het 'peloton' uitgereden tot er een enkeling zich naar mijn wiel toewerkte. Samen met hem losten we vlot af en konden we onze voorsprong stilaan uitdiepen. Het was knokken met een hartslag boven de 170. Het was koers! Koers, tot het einde van de derde ronde, koers tot de overwegbewakende agent ons beiden tot stilstand bracht om een ambulance te laten passeren. Weg voorsprong, weg de motivatie om volle gas te geven. De rest van de fietsproef werd dan maar in de buik van de groep afgewerkt.

Op het looponderdeel heb ik nog een mooie groeimarge, wegens blessuregevoeligheid is het steeds lastig om daar deftig op te kunnen trainen. Een tijd onder de 40min was steeds een serieuze uitdaging, maar deze keer wou ik er nog eens volledig voor gaan. Ik haalde af en toe wat mensen in en vanaf de tweede ronde werden er dat er meer en meer. Vanaf de tweede ronde liepen er ook atleten bij die al een ronde achterlagen en bij ronde drie was dat evenzeer zo. Het was dus moeilijk in te schatten wat mijn positie was. Bij de kruising op de looppiste ontmoette ik steeds clubgenoot Paul. Aangezien dat dat bij elke ronde zo was, kon ik al vermoeden dat ik een deftige tijd aan het neerzetten was. Paul is normaliter een goede loper en als mijn voorsprong op hem niet kleiner werd....
Een 40ste looptijd van 37:29 was het resultaat. Een zeer goeie tijd ware het niet dat de omloop geen volledige 10 km omvatte. Hoeveel het juist was, weet ik niet, dus het maakt de loopprestatie moeilijk in te schatten.

En nu.... nu, op naar Eupen, op naar de tweede halve van het seizoen.

De cijferkes: hier
Swim (+wissel): 23min 08sec
Bike (+wissel): 1u 06min 10sec
Run: 37min 29sec
Total: 2u 06min 47sec (40ste op 184 deelnemers)

Hageland Power Triatlon

Vorige zondag was het weer zover, tijd voor de vijfde wedstrijd van het seizoen. Ditmaal de derde van Aarschot. Een goei 2km zwemmen, gevolgd door 60km fietsen op glooiend parcours en daar dan nog een 15km loop aan vastgeplakt.

De zwemlocatie was voor mij geen onbekend terrein. Het meer van Rotselaar was namelijk het doopwater voor mijn ironman wetsuit, ondertussen al zo'n 2.5 jaar geleden. Ook daarna ben ik samen met Brecht nog regelmatig naar Rotselaar afgezakt om ons aldaar voor te bereiden op onze echte triatlondoop, de kwart van Brugge. Nu, een goei twee jaar later, sta je daar dan terug. Tesamen met zo'n 300 andere zenuwachtige atleten te wachten op het strand, te wachten op het startshot voor de power triatlon van Aarschot.

Net zoals in Sint-Laureins was het ook hier een lopende, vliegende start. Na een aanloopstrook van 550m, moesten er nog twee ronden van 750m worden afgewerkt. Tussenin werd je verplicht om voor zo'n 20m over land te lopen en je daarna weer in het water te ploffen. Bij de eerste passage liep ik dan ook in volmaakte baywatch-stijl terug het water in en dook ik als een bezetene terug onder de waterspiegel. Iets te wild blijkbaar want mijn oh zo dierbaar brilleke had zich niet echt op deze impact voorzien. Gevolg, in de volgende meters af en toe moeten inhouden om het brilleke toch maar weer in goede en waterdichte positie te krijgen. De volgende keren heb ik het dan ook iets rustigers aangepakt. Na zo'n 35min, bevond ik mij in de wisselzone. Enkele minuten later minuten later liep ik als 49ste over de registratiemat en was ik klaar voor de 60km bollen, tevens klaar voor de foto van Caroline.

Na een aanloopstrook van een 12km langs de Demer, konden de drie plaatselijke ronden worden afgelegd. Het fietsen verliep vlot. Ik at, ik dronk, ik overwon de ene heuvel na de andere en haalde evenzeer de ene na de andere bij. Even was er paniek in de tent, toen ik bij de toch wel 10m kasseien, mijn enige volle drinkbus verloor. Gelukkig had de organisatie voorzien in een bevoorradingspost halverwege de plaatstelijke lus. Bij mijn tweede passage kon ik dan ook met sprekend gemak een bus water aannemen. Voor mijn volgende doortocht had ik enkele meters ervoor mijn waterbus weggesmeten wetende dat ik terug vers fris water kon aannemen. Ware het nu net dat voor mij de waterbusssen werden weggepikt door andere atleten en ik niets anders kon dan de door mij gehate Isostar drinkbus aan te nemen. Ter verduidelijking; ik verdraag Isostar niet zo bijster goed. Met een gemiddelde van 35.4 , kon ik met een 39ste fietstijd beslag leggen op een voorlopige 36ste stek.

Fiets weg, kousen en loopschoenen aan, petje op en weg ermee. Zo was ik vertrokken voor de drie plaatselijke, 5km lange ronden. De power triatlon zou geen power triatlon zijn, moesten de organisatoren niet hebben voorzien in een stevige kuitenbijter. Hoeveel procent hij was, ik weet het niet, maar stijl was hij allesinds. Over een korte afstand moesten we 30m hoger zien te geraken. Ondertussen had ik al hevig last van mijn maag, had ik mijn verloren drinkbus al weer kunnen recupereren, maar ditmaal mijn mogelijke redder, mijn motiliummeke verloren. Doorbijten en afzien was de boodschap. Naar het einde toe kwam ik er wat meer door, maar vele plaatsten had ik ondertussen al verloren. Met een 114de looptijd, en een gemiddelde van zo'n 12 per uur, zakte ik van plaats 36 naar 59. Als mijn sprint op het einde van iets betere kwaliteit was geweest, had ik nog op plek 58 beslag gelegd.
Met een tijd van 3u 31min en 07sec, kan ik achteraf alleen maar tevreden zijn. Mijn doel was onder de 3u 40 en dat is me dus gelukt. Het knaagt alleen een beetje dat het lopen zo tegenviel. De warmte, de drank, het parcours, de lichte knie-bezorgdheid en het moment van de dag zullen er wel voor iets hebben tussen gezeten waarom ik niet in de buurt van mijn 15 per uur gemiddeld kwam. Allesinds ik ben blij dat ik ben aangekomen, dat ik de punten voor het 3athlon.be circuit heb kunnen pakken en weer eens een wedstrijdje meer op het palmares kan schrijven.

Met een 9de plek voor Nick, een 22ste stek voor Busch (2de veteraan), een 31ste positie voor lange Johan, een 54ste ranking voor Christel (2de dame), een 78ste plaats voor Roel en een geslaagde doop voor Fortis de Vries, mogen we weer van een mooi collectief Hetric-resultaat spreken. Ook in de voorafgaande 1/8ste triatlon kon Hetric charmeren met een zilveren stek voor Paul Embrechts.

De cijfers: hier
Swim (+wissel): 37min 33sec
Bike (+wissel): 1u 39min 51sec
Run: 1u 13min 42sec
Total: 3u 31min 07sec

Foto's in het foto-album

Trigger Point Therapy

Zondag was het een heerlijk weertje, en zondag werd dan ook de omloop van de Hagelandse Power Triathlon van Aarschot, tesamen met wat clubgenoten, verkend. Een pittig fietsparoursje met slechts weinige meters vlak. Het tripje verliep vlot, maar desondanks stapte ik na 100km toch niet met het allerbeste gevoel van de fiets.

Gedurende de rit had ik regelmatig wat last van mijn linkerknie, een soort stijfheid die maar niet weg wou. Ook bij voorgaande trainingen had ik bij momenten al licht bezorgd over mijn knie gewreven en er nog iets meer bezorg naar gekeken. Na al deze signalen en de drukkere opkomende wedstrijdmaand, leek het me dan ook geen slecht idee om eens bij de kinesist te passeren en mijn spiertjes eens te laten los werken.
Reeds vorig jaar was ik al enkele keren op bezoek bij kinesist Fons te Gierle. Via via was ik toen met hem in contact gekomen om mijn ontsteking aan de patellapees van de rechterknie te behandelen. Een afspraak was snel gemaakt en vanavond lag ik dan ook in Gierle op de massagetafel.

Zoals ik verwachtte heeft Fons amper naar mijn knie gekeken. Fons is namelijk één van de weinige erkende myofasciale therapeuten. Myofasciale therapie, of trigger punt therapie, gaat ervanuit dat men de oorzaak van pijn niet altijd daar moet zoeken waar het pijn doet.

Even wat theorie over de therapie......

Een triggerpoint is een kleine samentrekking in spierweefsel. Vaak voelt het aan als een rijstkorrel die diep in de spier begraven ligt. Het effect dat een triggerpoint op de spier heeft, is dat hij hem zowel verzwakt als gespannen houdt. Tegelijkertijd houdt een triggerpoint een strakke samentrekking in de spierweefsels die er direct mee verbonden zijn in stand. Deze strakke banden spierweefsel houden op hun beurt weer de aanhechtingen van de spier voortdurend onder spanning, wat dan vaak weer symptomen veroorzaakt in nabij gelegen gewrichten. De voortdurende spanning in de vezels van het triggerpoint zelf beperken de circulatie in het omliggende gebied. De ophoping van afvalstoffen, maar ook het gemis aan zuurstof en voedingsbestanddelen die voor de celstofwisseling noodzakelijk zijn, kunnen triggerpoints maanden en zelfs jarenlang in stand houden, tenzij er ingegrepen wordt.

Zo is pijn in de knie (en in mijn geval de linkerkine) dikwijls veroorzaakt door triggerpoints in de quadriceps. Deze worden dan behandeld door het aanprikken en het nadien stretchen van de spier. Het aanprikken is een vrij pijnlijke zaak en tijdens zo'n behandeling bij Fons begin je dus spontaan te zweten en ben je verdomd blij als hij eindelijk zijn naald wegsteekt. Toen Fons vanavond ter hoogte van mijn boxershort met zijn naald aan het keuteren was, voelde ik de spanning in mijn knie wegvloeien. Niet dat Fons dat als voldoende acht, neenee, Fons keuterde op verschillene plekjes in mijn bovenbeen en zelfs enkele triggerpunten op mijn scheenbeen moesten er aan geloven. Het gevolg hiervan is dat je een dag of twee enorm stijf bent, maar dat je daarna weer volledig soepel en vrij door het leven kunt.

Met dank aan Fons.

Keuvelen in de cafetaria

Maandag, woensdag of zaterdag... na de zwemtraining wordt er meestal nog wat nagekletst in de cafetaria van het Netepark. Ook deze zaterdag kwamen de sterke verhalen weer aan bod. De delegatie uit Nice was weer present en ook enkele EK-gangers stonden weer paraat. Tesamen met een broodje kaas of hesp en enkele liters koffie of warme choco, werd de wedstrijd in Nice weer volledig overgedaan. Van de chaotische zwemstart, de onzichtbare boeien, de voorbijknallende dropjes, de tegenslag van den Benny tot en met de windrichting tijdens het lopen, de knie van Wim de Doncker en het al dan niet aanwezig zijn van Marc Herremans met of zonder looprek toe. Leuke verhalen die enkel maar de zin aanzwengelen om ooit ook eens aan de start van een Iron Man te staan. Volgend jaar lijkt mij nog wat te vroeg, maar in 2009..... Tegen dan zal ik misschien ook deel uit kunnen maken van de steeds grotere groep iron men bij Hetric.