Winterduathlon-doop

De coach had een trainingsdsag gepland met daarin een winterduathlon georganiseerd door zijn studenten in Geraardsbergen.

Vorige zaterdag zakte ik dan ook af naar het provinciaal domein de Gavers voor mijn doop in deze sport. Ik was al vroeg daar en waagde met mijn loopschoentjes op de klikpedaaltjes op het fietsparcours. Een niet zo wijze keuze en bij een steile afdaling schoot ik van mijn pedaal en kwam mijn gevoelige scheenbeen onzacht in aanraking met mijn pedaal. Een pijnlijke affaire.

Wat later parcoursverkenning in groep met enkele nog onbekende atleten van de coach, al bleven die niet zo lang onbekend. Het fietsparcours van 21km had als hoogtepunten een vettig begin (wat fietsen eigenlijk niet mogelijk maakte), een zware ploegstrook, wat dolomietpaden vol in de wind en heel wat technische draai en keer stroken tussen de bomen. De discussie over de bandenspanning kwam dan ook naar boven. Het 3.8km loopparcours was vlak op de dolomietenpadjes rond de grote waterpartij.

Start om 10.30. In de loopronden bleef ik iets of wat in het spoor van Jan Syryn en kreeg ik het gezelschap van de coach. Samen kwamen we aan in de wisselzone. Ik startte de fietstocht in het spoor van Jan Syryn. Als ervaren mountainbiker was het mijn eerste doel om in zijn spoor te blijven. Spijtig genoeg had hij de durf om op een smal strookje een tragere voorligger bij te halen. Ik bleef er achter hangen. In een poging om toch nog het gat te dichten sneed ik iets te kort langs de bomen en bleef ik met mijn stuur hangen achter zo'n natuurelement. Smak tegen de grond.

Effe bekomen en weer verder op pad. Ik kon mijn positie redelijk behouden en nog enkele voorliggers bijhalen. In het begin van de tweede ronde, op dat vettige stukje, kon ik nog eens kennismaken met de Geraardsbergse leemgrond. Naar het einde toe voelde ik wel dat mountaibiken toch een andere sport is. Het bijsturen met het achterwerk en het technische korte draaien, mijn lichaam is dat toch niet zo gewoon.

Volgens de omstaanders liep ik als negende de wisselzone in, en in de afsluitende loopronde kon ik niemand meer bijhalen, maar werd ik ook niet meer bijgehaald (allee, alleen een lid van een duo haalde mij nog bij, maja die man moest enkel maar wat lopen). Het tempo lag ook wel iets lager als de openingsronden. Als negende dus over de meet, al heb ik nog geen officiële uitslag.

Na het uitlopen, het fiets afspuiten, het prijzenpakket afhalen en het middageten, was er nog een plonsje voorzien onder het toeziend oog van de coach. Een mooie leuke trainingsdag.

Run & Bike des Rameurs

We blinken weer uit in het kort na de wedstrijd bloggen. Bij deze een inhaalbeweging.

26 Februari stond er de Run & Bike van Neder-over-Heenbeek, klaarblijkelijk ook het Belgisch kampioenschap in deze discipline. Samen met Hetric-partner Paul stonden we aan de start. We mochten eerst elk een rondje van 750m al lopend afwerken. Op zich gewoon een bergje op en dan weer datzelfde bergje af.

Ik mocht de spits afbijten en na een pittig begin mocht ik even recupereren om dan samen met de fiets en met Paul op weg te kunnen voor de 14km over een glooiend gebeuren. Al snel bleek dat Paul niet zijn beste mountainbikebenen had meegenomen. We opteerden er dan ook voor om de zwaardere mountainbike stukken aan mij toe te bedelen en deze bergaf dienden voor Paul om van zijn loopinspanning te bekomen. Er was weinig asfalt in het parcours en sommige stukken lagen er spekglad bij door het dunnen laagje slijk op een bevroren ondergrond. Rechthouden was daar voor zowel loper als fietser de boodschap. Zoals wel meer in zo'n wedstrijden lagen de posities redelijk snel in plooi, toch werden we nog bijgehaald door een duo maar haalden we zelf nog in het spoor van een voorliggend duo. Met drie teams gingen we samen de laatste 2 km in. Spijtig genoeg zaten de mountainbikers op het smalle padje bergop vast achter de traagste mountainbiker van de drie en moesten ook de lopers wachten (10m regel). Het moest dus allemaal gebeuren in de laatste lange afdaling naar de finish. Als laatste van de drie teams rolden we naar beneden. In de laatste 400m lagen we in het spoor van de voorliggers en gingen we erover. We gingen erover, hadden 20m voorsprong, maar de tegenstanders gaven zich nog niet gewonnen. Het werd nog een pittige sprint die we nipt wonnen. Klaarblijkelijk had ik nog voldoende poeier in de benen om toch nog dat ene plaatjse op te schuiven.
Uiteindelijk werden we 16de, vijftiende male-male duo. Een gemengd duo werd 6de, een gemengd duo met Hetric-boy Frank en gelegenheids Hawi-partner Stefanie Adam. Als natura prijs kregen we een schitterende finishers T-shirt van de Marathon van Antwerpen 2009. Bij deze heb die dus ook op mijn palmares staan.

Love run and bike

Vooralleer door te stomen naar de wedstrijd van vorig weekend, nog even terugblikken op de wedstrijd op 13 februari. De 'Love Run en Bike' naar aanleiding van Valentijn stond op het menu op het strand van Duinbergen/Knokke. Daar ik met mijn ouders, broer en respectievelijke vrouwen toch op weekend waren aan zee, leek het me wel een leuk idee om samen met mijn broer aan de wedstrijd deel te nemen.

Het was een echte recreatieve wedstrijd, met zelfs een extra proef tijdensde wedstrijd. Bovendien waren de regels niet zo strikt, maar werden we wel verplicht om beiden een helm te dragen. Naar aanleiding van de 60ste verjaardag van ons vader hadden we ook een gepaste t-shirt aangetrokken.

Om 10u, groepsstart in de smeltsneeuw. Jesse startend al lopend, niet geheel wetend welke richting hij uitmoest en ik met de fiets. Het natte zand reed zwaar, zwaarder dan ik had gedacht. We wisselden goed af en zoals bij steeds lagen de posities nog voor halverwege al redelijk vast. Wijzelf lagen in strijd met een andere male-male duo dat een geheel andere techniek toepaste. Terwijl wij mooi samenbleven, kozen zij ervoor om als fietser ver voortuit te rijden, aldaar de fiets te laten liggen en het op een lopen te zetten. De loper zou dan wel in de achtergrond de fiets oppikken en naar en dan weer voorbij de ex-fietser fietsen.

Op het verste punt was er een extra proef. 50m met mijn rechterbeen en broers linkerbeen aan elkaar verbonden rondhuppelen. Ging ons goed af, tis niet voor niets dat we broers zijn. Terugweg was windmee en we konden onze naaste concurrenten een stapje voorblijven. Het begon wel harder te sneeuwen, maar we gingen er enkel harder van lopen. Twee kilometer voor het einde lagen we nog voor, maar een slechte keuze, wat ons te lang in het mul zand liet lopen, gaf onze bonus weg. We liepen de laatste 2km naar de finish waar ouders en vrouwtjes ons stonden op te wachten nog goed door, maar we konden ze niet meer bijhalen.

We vervolledigden de 14km (jaja valentijn is de 14de) in een kleine 59min, goed voor een negende plaats overall en vijfde bij de male-male duo's. Met alle respect voor de toch niet zo vaak sportende broer. Het zit hem gewoon in de genen, al dat trainen is mss toch niet zo nodig.