Gérardmar: 3/4de Triathlon

We hebben het even moeten laten bezinken. Even moeten bekomen en blijven stilstaan bij de gebeurtenis van voorbije zaterdag. 4 km zwemmen, 120 km fietsen en 30 km lopen tijdens acht uur gietende regen. Het vraagt wat tijd om er van te recupereren en het te verwerken. Misschien dat het neerschrijven van deze gebeurtenis therapeutisch werkt, dus vandaar volgend relaas.

Zes uur ’s morgens. Jan slaat de raad van zijn trainer in de wind en in de plaats van 10 witte boterhammen met confituur, waagt hij zich aan de alom geprezen carbo-cake met chocoladesmaak. “2 tot 3 uur voor de match een halve cake binnensteken, en ge hebt voor de rest van de dag geen honger”. De ervaringen van anderen hadden het carbo-cake-nut al bewezen, dus ik zag er geen graat in. Het regende tijdens het ‘ontbijt’, tijdens het afdalen naar de wisselzone regende het nog steeds. Evenzeer bij het ons begeven naar de start regende het nog. Het zou voor de ganse dag regenen, dan eens hard, dan amper voelbaar, maar het bleef regenen.

Voor het aantrekken van de wetsuit nog even naar het toilet om de darmen te ledigen. Spijtig genoeg bleef het daar niet bij, want ook de maag wilde van deze gelegenheid profiteren om zich van zijn inhoud te ontdoen. Daar ging mijn carbo-cake, daar ging mijn ontbijt. Lichte paniek, want zonder ontbijt aan de start, hoe gaat dat aflopen?

De start. We staan met z’n vieren op de tweede rij. Dave, Johan, Paul en ik, het groentje. Allen wat gespannen voor wat komen gaat. De EK-gangers met de witte badmuts waren reeds 10 minuten vertrokken toen ook voor onze wave het startschot werd gegeven. Na het logische trek en duwwerk, kwam er meer ruimte en kon eenieder zijn tempo zwemmen. 1500m verder werden de eerste witte mutsjes al bijgehaald, en ik kon een goed tempo onderhouden om ook de rest van de zwemtrip vol te houden. Na net geen 1uur en 5 minuten, kon ik me omkleden. 3.5 minuut later, zat ik op de fiets in het spoor van Johan, die dubbel zolang had gewisseld.

Drie toeren van 40km, met per ronde drie beklimmingen van respectievelijk 1.5km aan 6.6%, 3km aan 5.8% en 6 km aan 5.3%, goed voor zo’n 2260 hoogtemeters. Al snel werd ons de eerste helling voorgeschoteld. Mijn eigen tempo aanhouden en niet omkijken naar de rest. Verder, onderweg goed eten; sultana, energy bar, gellekes en bananen, alles wat ergens in mijn zakken stak werd verorberd. Ik haalde één voor één voorgangers bij en maar enkelen snelden van mij weg. Halverwege ronde twee speelde ik Johan kwijt, en ging ik verder op pad volgens mijn vertrouwde recept. Rustig aan de berg beginnen, naar het einde toe nog wat versnellen en bergaf goed eten en niet teveel treuzelen. Voorzichtig in de gladde bochten en het parcours op het gevoel afleggen. Op de laatste beklimming in ronde 3 zag ik Dave voor mij uitrijden. Hij ging niet zo vlot als ik gewend was, hij was gevallen in de afdaling. Zijn knie was gehavend en zijn heup en schouder hadden zijn val opgevangen. Dave zou toch doorzetten en de finish bereiken.

In het wisselpark was het rustig, ik ontdeed mij van de overbodige kledij. Loopschoenen aan en weg ermee. Vier ronden van 7.5km, op een officieel vlak parcours, dat eigenlijk uit twee lichte hellingen bestond en hier en daar nog wat venijnige knikjes bergop. Tijdens het fietsen bergop, voelde ik al wat mijn kuiten, tijdens het lopen was dat alleen maar erger. Met pijnlijke kuiten bleven we doorgaan, uitkijkend naar de drankpost en het bekertje cola. Het ene gelleke werd na de andere ingenomen, maar desondanks werd ik bijgehaald door verschillende andere lopers. Aan hun aantal ronde-bandjes kon ik zien dat de meeste van hen gelukkig een ronde of meer achter lagen. Ik moet goed gefietst en gezwommen hebben. Ronde 1 en 2 gingen redelijk, in ronde drie begonnen mijn hamstrings ook op te spelen, maar in ronde vier gaf het vooruitzicht van de finish verlichting. Na 8u 46 seconden, kwam ik over de finish gehuppeld, 119de van al de deelnemers, 29ste van diegene in de open-wave categorie en eerste Hetric’er of GTC’er. Jawel, Herentals was Geel te snel af!

Voor mijn eerste lange afstander ben ik zeer tevreden van mijn prestatie, en denk ik dat ik klaar ben voor het minder zware parcours van de IronMan in Klagenfurt in Juli volgend jaar, als is het voor sommigen natuurlijk nooit goed genoeg. ….

Als slot nog even een klein applausje voor de supporters. Uren hebben ze in de regen gestaan om mij, maar ook de andere Hetric’ers aan te moedigen. Soms denk ik dat supporteren meer afzien is dan deelnemen aan de wedstrijd zelf. Kou lijden, natte voeten, wachten wachten, wachten op de volgende doortocht, het is een kunst om het vol te houden. Caro, Roos, Thei en Kim, bedankt!

Greetz
Jan

Triathlon Viersel

Daar iemand uit het verwilderde essenhout mijn wedstrijdrelaas in mail-vorm, blogwaardig vond... bij deze de korte bescrhijving van de wedstrijd in Viersel (1500m zwem, 40 fietsen, 10 lopen)

Zwemmen ging goed, voor het eerst heb ik eens echt in iemand zijn voeten gezwommen. Bijgevolg kwam ik voor u uit het water, het was nipt, ma toch. Onderweg mijn vingers nog wel gesneden aan wat stenen langs de kant, maar met een goed gevoel kwamen we uit het water. De start van het fietsen liep daarentegen serieus tegen. Stramme, futloze bovenbenen en billen (jawel ondanks mijn frele stuctuur, beschik ik weldegelijk over billen). Heb bijna de eerste echte bocht gemist en aan de nete kwam ik in een groepje terecht. Langzamerhand werd het gevoel beter en langs het netekanaal, in de rechte lijn naar de finish heb ik er den een ruk aangegeven. Wat mannen bijgehaald en natuurljk een hele sliert in mijn gat. Heb me dan in de tweede ronde dan maar weer wat laten uitzakken. Ikke niet al de moeite doen en dan in het lopen compleet laatste eindigen.

Op het einde van de laatste ronden nog wel naar voren gereden om bij de eersten te wisselen. (Btw, ik haat niet-stayerwedstrijden op niet selectieve parcours, ge moet u constant inhouden om niet te dicht in iemand z'n wiel te zitten, ge kunt neit het verschil maken, het is niet man tegen man, tenzij dat ge natuurlijk de rest met uw fietsen zo overklast dat ge daar neit teveel last van hebt, ik ga geen namen noemen) Dan het lopen, eerste ronde ging moeizaam, ik werd wat ingehaald maar niet zo desastreus als bv in Geel. Tweede ronde ging al vlotter, en liep iko ok een sneller tempo. In totaal zijn 10 man mij voorbijgeschoten en heb ik er zelf 4 bijgehaald. Het Skinfit pakske was mss nog het vervelenste van allemaal tijdens het lopen. Niet echt het gevoel om lekker te kunnen ademen.

Conclusie, degelijke wedstrijd, met zowel bij het fietsen en lopen de realiteit dat ik wat tijd nodig heb om mijn ritme te vinden, wat opzich geen kwaad kan met het oog op zaterdag (Gerardmer). Op het begin na, was het fietsen geen opgave. Voor zaterdag gaan we gewoon goed op techniek letten bij het zwemmen, een lekker tempo aanhouden en bij het fietsen in het begin niet te zot doen. Bergop zal geen probleem zijn, dat ging goed de laaste weken in de ardennen, en bergaf is nu ook niet zo heel moeilijk. Bij het lopen zal het gewoon zien zijn wat het geeft. Mijn eigen ding doen, mijn tempo zoeken en als het kan de laaste ronde nog versnellen. We hebben er allesinds een goed oog op om de wedstrijd op een degelijke manier af te ronden.

Leuven

We keren vijf dagen terug in de tijd. We zijn zondagmorgen 1 juni 2008. Ik sta op het inschrijvingspodium aan de vaartkom in Leuven. De eerste halve van het seizoen staat op het programma. 2500m zwemmen in het meer van Rotselaar, 92 km fietsen met daarin 4 keer de Keizersberg, gevolgd door 4 keer 4.5km, goed voor 18 km lopen.

Ik raap mijn spullen bijeen en merk dat ik mijn nummerband niet bij mij heb. Vrij cruciaal voor tijdens de wedstrijd. Ik bel wat rond, ik vraag wat rond, ik wordt bijgestaan in mijn zoektocht door Mr Badmuts Baelus, en vind uiteindelijk een vriendelijke Limburger die nog een bandje kan missen. Eerste stressmoment is voorbij.

Voor op de zwemproef te geraken kon je de bus nemen, zelf met de auto gaan of met de fiets naar daar trekken. Frank, PdG en ik kozen voor de laatste optie. We peddelden rustig richting zwemstart, we volgden te pijltjes tot ergens in Rotselaar, ergens in de buurt van het meer, maar niet tot waar we moeten zijn. We zijn de weg kwijt. Twijfelen, stoppen, na-vragen, op goed geluk de vijver vinden. Tweede stressmoment is over.

Wisselzone inrichten, blaas ledigen , en ik begeef me naar het strand voor de lopende start. Ik sta 3 minuten op het strand en de start wordt gegeven. De slimmerds blijven lang langs de kant lopen, ik kruip al sneller het water in en verlies zo al wat tijd op de rest.

Na een aanloopstrook wachtten twee rechthoekige driehoekvormige lussen op ons. Langs de schuine zijde dreef ik serieus af. Dat had natuurlijk wel als voordeel dat je niet teveel last had van andere wilde zwemmers, maar meer zwemmen dan nodig is nu ook niet hetgeen je wil doen tijdens een wedstrijd. In het begin werkten mijn schouders wat tegen, maar langzamerhand vond ik een goed tempo. Ik bleef mij focussen op mijn techniek en hoofdpositie en zo bereikte ik na een 32 minuten de eerste wisselzone. Mr voorzitter, verrastte mij met zijn aanwezigheid, waardoor ik uit eerbied voor zijn routs, even op de grond ging liggen en kennismaakte met het natte gladde gras.

Een vrij goede wissel, een onrealistisch peptalkske van Mr Dave ("De Frank is nog maar een minuutje weg, ge kunt hem nog pakken") en weg waren we voor de 92 km vlammen. Ik dacht mijn verstand te gebruiken en stak mijn eerste energybar achter de kiezen. Ondertussen haalde ik wat snellere zwemmers bij en kwam zo met een goed gevoel aan de voet van de Keizersberg. Ik pakte hem in de beugel en bereikte vlot de top. Snelle pen in disguise stond daar te gieren als een gek, demotiverend kan zoiets nooit werken. Op de zigzag-weggetjes werd ik bijgehaald door nummer 161. Hij reed net iets sneller dan ik. Ideaal om hem op reglementaire afstand te volgen. Ik gleed vlot twee ronden mee in zijn zog. Bergop was ik de meerdere, al zat het spandoek en de horde supproters daar mss ook wel voor iets tussen. Allesinds, zo kwam ik op kop en reed ik de helft van ronde drie als groepsleider. Ondertussen hadden we al heel wat renners opgeraapt en konden er nog een zevental aanpikken. In ronde vier heb ik met wat in de groep genesteld. Iets te veel klaarblijkelijk, want een schreidsrechter kwam naast me rijden met een zwarte kaart in de lucht. Stayeren was het oordeel, 300m extra lopen of anders gezegd de straflus was het verdict. Pist dat ik was, intern kokend. Mr motard bleef dan ook nog een ganse tijd langs mij rijden, zodat ik me nog meer geviseerd voelde. Collega's atleten vertrouwden me toe dat ze het ook onterecht vonden, maar buiten een iets beter gevoel schoot ik daar eigenlijk niet echt veel mee op. De laatste halve ronde was dan ook de drive wat weg. Ik loste zelfs bijna uit het groepje, terwijl ik ganse tijd makkelijk in eerste of tweede positie reed tijdens de race.

Lopen dan maar. Eerst die strafronde waardoor ik de voeling met de andere atleten verlies. Onwetende toeschouwers riepen me toe dat ik verkeerd aan het lopen was. Ik heb zelfs nog gehoord dat andere atleten onbewust, in het volgen van een andere zondaar, de staflus met plezier meepikten. Ondertussen was de zon er alweer wat doorgekomen en kon ik het saaie loopparcours langs de vaart verkennen. Ronde één liep redelijk, wat last van zware kuiten maar die loop je er snel uit. In tegenstelling tot andere tijden, had ik tijdens het lopen geen last van mijn maag. Lang leve Performance!!!! (ipv Maximize) Onder aanmoediging van de aanhang werd ronde na ronde afgelegd. Op het einde van ronde drie sloop Mr Frank mij voorbij. "Yes, ik heb hem" hoorde ik hem zeggen. Een minuutje later wist ik waarom. Mr Frank had Mr Badmuts bijgehaald en zou zo als eerste Hetric'er eindigen op plek nummer 5. Terwijl hij naar de finish liep, moest ik nog een ronde gaan. Ik vond nog de energie om te versnellen, iets wat ik waarschijnlijk veel te laat in de aan begon, maar beter laat dan nooit. Ronde vier werd dan ook sneller afgerond. De bovenbenen liepen vol met melkzuur, de knie begon op te spelen, maar het einde was in zicht.

4 u 25min 48 sec. Sneller als in Brasschaat vorig jaar. Sneller als ik had gehoopt. Nummer 38, met een redelijke zwemtijd, een goede fietstijd (39 gemiddeld) en een naar behoren looptijd (13 per uur). En nu, nu op naar Brasschaat voor een tijd onder de 4u 20, en wie weet nog meer. Wish me luck.

Wake up

Het was een strijd, een battle tussen willen en kunnen, tussen ervoor gaan of het laten slabakken. Een intense strijd, gevoerd met mezelf. Vreet het niet teveel tijd? Kan je deze tijd niet beter in andere dingen steken? Nu ik ander werk heb, heb ik niet meer de mogelijkheid om stiekem tijdens mijn uren verslagskes te schrijven. Ga je wel de moed hebben om dan 's avonds achter je pc te kruipen, terwijl er altijd wel iets leuk op TV is?
Een blog schrijven, kost tijd en moeite. Het loopt niet altijd vanzelf uit de pen. Het is veelal zoeken naar de juiste woorden, de juiste formulering. Het vraagt energie en inzet.

En toch, beïnvloed door en massa's peptalk en urenlange discussies. , zijn we toch maar tot het besluit gekomen om deze slapende blog terug wakker te maken. Niet met grote trom, maar beginnend met de blogjes over wedstrijden. Wie weet in de toekomst meer, gastsprekers bijvoorbeeld, die hun stage en wedstrijd in het mooie Frankrijk willen delen met een kleine beperkte, doch niet te onderschatten groepje lezers. Het is maar een idee.

We zullen zien hoe het loopt, we zullen trachten kort op de bal te spelen. We zullen trachten goede resultaten te behalen zodat het schrijven geen pijnlijke confrontatie wordt met een tegenvallende prestatie.

Het is afwachten wat het zal geven, maar we doen ons best.