We keren vijf dagen terug in de tijd. We zijn zondagmorgen 1 juni 2008. Ik sta op het inschrijvingspodium aan de vaartkom in Leuven. De eerste halve van het seizoen staat op het programma. 2500m zwemmen in het meer van Rotselaar, 92 km fietsen met daarin 4 keer de Keizersberg, gevolgd door 4 keer 4.5km, goed voor 18 km lopen.Ik raap mijn spullen bijeen en merk dat ik mijn nummerband niet bij mij heb. Vrij cruciaal voor tijdens de wedstrijd. Ik bel wat rond, ik vraag wat rond, ik wordt bijgestaan in mijn zoektocht door Mr Badmuts Baelus, en vind uiteindelijk een vriendelijke Limburger die nog een bandje kan missen. Eerste stressmoment is voorbij.
Voor op de zwemproef te geraken kon je de bus nemen, zelf met de auto gaan of met de fiets naar daar trekken. Frank, PdG en ik kozen voor de laatste optie. We peddelden rustig richting zwemstart, we volgden te pijltjes tot ergens in Rotselaar, ergens in de buurt van het meer, maar niet tot waar we moeten zijn. We zijn de weg kwijt. Twijfelen, stoppen, na-vragen, op goed geluk de vijver vinden. Tweede stressmoment is over.
Wisselzone inrichten, blaas ledigen , en ik begeef me naar het strand voor de lopende start. Ik sta 3 minuten op het strand en de start wordt gegeven. De slimmerds blijven lang langs de kant lopen, ik kruip al sneller het water in en verlies zo al wat tijd op de rest.
Na een aanloopstrook wachtten twee rechthoekige driehoekvormige lussen op ons. Langs de schuine zijde dreef ik serieus af. Dat had natuurlijk wel als voordeel dat je niet teveel last had van andere wilde zwemmers, maar meer zwemmen dan nodig is nu ook niet hetgeen je wil doen tijdens een wedstrijd. In het begin werkten mijn schouders wat tegen, maar langzamerhand vond ik een goed tempo. Ik bleef mij focussen op mijn techniek en hoofdpositie en zo bereikte ik na een 32 minuten de eerste wisselzone. Mr voorzitter, verrastte mij met zijn aanwezigheid, waardoor ik uit eerbied voor zijn routs, even op de grond ging liggen en kennismaakte met het natte gladde gras.
Een vrij goede wissel, een onrealistisch peptalkske van Mr Dave ("De Frank is nog maar een minuutje weg, ge kunt hem nog pakken") en weg waren we voor de 92 km vlammen. Ik dacht mijn verstand te gebruiken en stak mijn eerste energybar achter de kiezen. Ondertussen haalde ik wat snellere zwemmers bij en kwam zo met een goed gevoel aan de voet van de Keizersberg. Ik pakte hem in de beugel en bereikte vlot de top. Snelle pen in disguise stond daar te gieren als een gek, demotiverend kan zoiets nooit werken. Op de zigzag-weggetjes werd ik bijgehaald door nummer 161. Hij reed net iets sneller dan ik. Ideaal om hem op reglementaire afstand te volgen. Ik gleed vlot twee ronden mee in zijn zog. Bergop was ik de meerdere, al zat het spandoek en de horde supproters daar mss ook wel voor iets tussen. Allesinds, zo kwam ik op kop en reed ik de helft van ronde drie als groepsleider. Ondertussen hadden we al heel wat renners opgeraapt en konden er nog een zevental aanpikken. In ronde vier heb ik met wat in de groep genesteld. Iets te veel klaarblijkelijk, want een schreidsrechter kwam naast me rijden met een zwarte kaart in de lucht. Stayeren was het oordeel, 300m extra lopen of anders gezegd de straflus was het verdict. Pist dat ik was, intern kokend. Mr motard bleef dan ook nog een ganse tijd langs mij rijden, zodat ik me nog meer geviseerd voelde. Collega's atleten vertrouwden me toe dat ze het ook onterecht vonden, maar buiten een iets beter gevoel schoot ik daar eigenlijk niet echt veel mee op. De laatste halve ronde was dan ook de drive wat weg. Ik loste zelfs bijna uit het groepje, terwijl ik ganse tijd makkelijk in eerste of tweede positie reed tijdens de race.
Lopen dan maar. Eerst die strafronde waardoor ik de voeling met de andere atleten verlies. Onwetende toeschouwers riepen me toe dat ik verkeerd aan het lopen was. Ik heb zelfs nog gehoord dat andere atleten onbewust, in het volgen van een andere zondaar, de staflus met plezier meepikten. Ondertussen was de zon er alweer wat doorgekomen en kon ik het saaie loopparcours langs de vaart verkennen. Ronde één liep redelijk, wat last van zware kuiten maar die loop je er snel uit. In tegenstelling tot andere tijden, had ik tijdens het lopen geen last van mijn maag. Lang leve Performance!!!! (ipv Maximize) Onder aanmoediging van de aanhang werd ronde na ronde afgelegd. Op het einde van ronde drie sloop Mr Frank mij voorbij. "Yes, ik heb hem" hoorde ik hem zeggen. Een minuutje later wist ik waarom. Mr Frank had Mr Badmuts bijgehaald en zou zo als eerste Hetric'er eindigen op plek nummer 5. Terwijl hij naar de finish liep, moest ik nog een ronde gaan. Ik vond nog de energie om te versnellen, iets wat ik waarschijnlijk veel te laat in de aan begon, maar beter laat dan nooit. Ronde vier werd dan ook sneller afgerond. De bovenbenen liepen vol met melkzuur, de knie begon op te spelen, maar het einde was in zicht.
4 u 25min 48 sec. Sneller als in Brasschaat vorig jaar. Sneller als ik had gehoopt. Nummer 38, met een redelijke zwemtijd, een goede fietstijd (39 gemiddeld) en een naar behoren looptijd (13 per uur). En nu, nu op naar Brasschaat voor een tijd onder de 4u 20, en wie weet nog meer. Wish me luck.
Voor op de zwemproef te geraken kon je de bus nemen, zelf met de auto gaan of met de fiets naar daar trekken. Frank, PdG en ik kozen voor de laatste optie. We peddelden rustig richting zwemstart, we volgden te pijltjes tot ergens in Rotselaar, ergens in de buurt van het meer, maar niet tot waar we moeten zijn. We zijn de weg kwijt. Twijfelen, stoppen, na-vragen, op goed geluk de vijver vinden. Tweede stressmoment is over.
Wisselzone inrichten, blaas ledigen , en ik begeef me naar het strand voor de lopende start. Ik sta 3 minuten op het strand en de start wordt gegeven. De slimmerds blijven lang langs de kant lopen, ik kruip al sneller het water in en verlies zo al wat tijd op de rest.
Na een aanloopstrook wachtten twee rechthoekige driehoekvormige lussen op ons. Langs de schuine zijde dreef ik serieus af. Dat had natuurlijk wel als voordeel dat je niet teveel last had van andere wilde zwemmers, maar meer zwemmen dan nodig is nu ook niet hetgeen je wil doen tijdens een wedstrijd. In het begin werkten mijn schouders wat tegen, maar langzamerhand vond ik een goed tempo. Ik bleef mij focussen op mijn techniek en hoofdpositie en zo bereikte ik na een 32 minuten de eerste wisselzone. Mr voorzitter, verrastte mij met zijn aanwezigheid, waardoor ik uit eerbied voor zijn routs, even op de grond ging liggen en kennismaakte met het natte gladde gras.
Een vrij goede wissel, een onrealistisch peptalkske van Mr Dave ("De Frank is nog maar een minuutje weg, ge kunt hem nog pakken") en weg waren we voor de 92 km vlammen. Ik dacht mijn verstand te gebruiken en stak mijn eerste energybar achter de kiezen. Ondertussen haalde ik wat snellere zwemmers bij en kwam zo met een goed gevoel aan de voet van de Keizersberg. Ik pakte hem in de beugel en bereikte vlot de top. Snelle pen in disguise stond daar te gieren als een gek, demotiverend kan zoiets nooit werken. Op de zigzag-weggetjes werd ik bijgehaald door nummer 161. Hij reed net iets sneller dan ik. Ideaal om hem op reglementaire afstand te volgen. Ik gleed vlot twee ronden mee in zijn zog. Bergop was ik de meerdere, al zat het spandoek en de horde supproters daar mss ook wel voor iets tussen. Allesinds, zo kwam ik op kop en reed ik de helft van ronde drie als groepsleider. Ondertussen hadden we al heel wat renners opgeraapt en konden er nog een zevental aanpikken. In ronde vier heb ik met wat in de groep genesteld. Iets te veel klaarblijkelijk, want een schreidsrechter kwam naast me rijden met een zwarte kaart in de lucht. Stayeren was het oordeel, 300m extra lopen of anders gezegd de straflus was het verdict. Pist dat ik was, intern kokend. Mr motard bleef dan ook nog een ganse tijd langs mij rijden, zodat ik me nog meer geviseerd voelde. Collega's atleten vertrouwden me toe dat ze het ook onterecht vonden, maar buiten een iets beter gevoel schoot ik daar eigenlijk niet echt veel mee op. De laatste halve ronde was dan ook de drive wat weg. Ik loste zelfs bijna uit het groepje, terwijl ik ganse tijd makkelijk in eerste of tweede positie reed tijdens de race.
Lopen dan maar. Eerst die strafronde waardoor ik de voeling met de andere atleten verlies. Onwetende toeschouwers riepen me toe dat ik verkeerd aan het lopen was. Ik heb zelfs nog gehoord dat andere atleten onbewust, in het volgen van een andere zondaar, de staflus met plezier meepikten. Ondertussen was de zon er alweer wat doorgekomen en kon ik het saaie loopparcours langs de vaart verkennen. Ronde één liep redelijk, wat last van zware kuiten maar die loop je er snel uit. In tegenstelling tot andere tijden, had ik tijdens het lopen geen last van mijn maag. Lang leve Performance!!!! (ipv Maximize) Onder aanmoediging van de aanhang werd ronde na ronde afgelegd. Op het einde van ronde drie sloop Mr Frank mij voorbij. "Yes, ik heb hem" hoorde ik hem zeggen. Een minuutje later wist ik waarom. Mr Frank had Mr Badmuts bijgehaald en zou zo als eerste Hetric'er eindigen op plek nummer 5. Terwijl hij naar de finish liep, moest ik nog een ronde gaan. Ik vond nog de energie om te versnellen, iets wat ik waarschijnlijk veel te laat in de aan begon, maar beter laat dan nooit. Ronde vier werd dan ook sneller afgerond. De bovenbenen liepen vol met melkzuur, de knie begon op te spelen, maar het einde was in zicht.4 u 25min 48 sec. Sneller als in Brasschaat vorig jaar. Sneller als ik had gehoopt. Nummer 38, met een redelijke zwemtijd, een goede fietstijd (39 gemiddeld) en een naar behoren looptijd (13 per uur). En nu, nu op naar Brasschaat voor een tijd onder de 4u 20, en wie weet nog meer. Wish me luck.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten