Zondag was het moment daar, het moment waar de voorbije winter de menig druppels zweet zijn gevallen. Het doel van de eerste seizoenshelft, de halve triatlon van Brasschaat, de superman van Vlaanderen, dit jaar eveneens het EK lange afstand. Wees gerust ik startte bij de recreanten.
Daar ik zeer vlug onderhevig ben aan zenuwen voor dit soort evenementen, en deze zich steeds fixeren op mijn maag-dram systeem, liep het ontbijt van zondagochtend niet echt van een leien dakje. De Honey Pops gingen er maar moeizaam in, en verder zat ik met een maagledeging die eerder opwaarts wou werken dan neerwaarts. Doch alles binnen kunnen houden en bijgevolg stond rond een uur of negen gepakt en gezakt paraat in het park van Brasschaat. Na de nodige formaliteiten zoals inschrijving, omkleden, koekjes aan de fiets plakken, wisselzone twee inrichten,.... werd de korte rit naar de zwemstart, die twee kilometer verder lag, ingezet.
Aan de startplaats aangekomen, na het laten keuren van helm en fiets, werd de eerste wisselzone ingericht en werden de eerste trouwe supporters verwelkomd. Een laatste banaan werd achter de kiezen gestoken en we begaven ons naar de overkant van de plas, de eigenlijke zwemstart.
De elite startten om 12u, de age-groupers in hun nationale pakjes voor het EK startten 3 minuten later, en nog eens drie minuten later startten de gele badmutsen, de recreanten. Op het moment van het startschot bevond me in het midden van het pak rond de tweede derde rij. Na een geharrewar van armen en benen, vond ik vrij snel een goed tempo en open water om mijn eigen race in te zetten. Er werden twee rechthoeken van 1500m afgewerkt, maar in de eerste 650m werden al de laatsten van voorgaande wave ingehaald. Vanaf dan werd de ene na de andere oranje badmuts voorbijgestoken en zo'n dingen geven nu eenmaal een mentale boost. Ondanks het lichtjes verstarren van de schouders kon ik mijn tempo goed aanhouden en kon ik na 47min 41, goed voor een 17de gele-badmutstijd, mij verlossen van mijn wetsuit.
Bij het verlaten van de wissel liep ik Joris Sels tegen het lijf, hij was drie minuten voor mij gestart en ik had dus drie minuten op hem goed gemaakt. Oke Joris Sels is nu niet echt den topper, maar in het triatlonwereldje kennen de meeste wel Joris, Jan Noukens is voor de meesten nog een nobele onbekende. Weeral een mentale opsteker.
In het fietsen ging ik me eerst koest houden, het was nog een lange weg te gaan en ik kon beter wat recupereren van het zwemmen, wat energievoer achter de kiezen steken (spijtig van de sultana-koekjes die klaarblijkelijk toch niet zo goed op mijn frame waren vastgeplakt). Vanaf kilometer 10-15 werd er wat versneld en werd er gestreefd naar een hartslag iets onder de 160 en de bijhorende snelheid. Onderweg werd er aardig gebruik gemaakt van de aangereikte halve bananen in de bevoorradingszone, al kon ik er maar 2 van de 5 aanpak-pogingen geslaagd noemen. Vanaf km 60 heb ik er nog een schepje opgedaan en werd de hartslag naar de 164 geduwd. Gedurende de ganse rit werden er voor mij gestarte age-groupers (vooral Britten en Belgen eigenlijk) bijgehaald en achter gelaten. Op het einde van ronde twee had ik zelfs de eer om Hetric's topzwemmer Stijn te mogen bijbenen en na 2u 09min 29, tegen een gemiddelde van 37.070 per uur kon ik de fiets letterlijk aan de haak hangen en mijn loopschoentjes aanspannen.
Samen met Stijn werd aan de afsluitende 20km begonnen, rustig maar ook niet te rustig beginnen en naar het einde toe proberen te versnellen. Om de 20 à 30 min een squeezy-gelleke en bij de bevoorrading enkel water aannemen. De loopproef bestond uit 3 ronden van 6.7km, na de eerste ronde kom je dan ook terecht tussen atleten die reeds minuten achterstand hebben en dan ben je wel eens getuige van een atleet die nog de energie vindt om in de bosjes te sprinten, overgevende mannen, compleet uitgeputte strompelende/stappende deelnemers, naast de weg op de hurken zittend, sorry voor mijn taalgebruik, schijtende atleten, en dergelijke meer. Deze keer had ik van dat alles geheel geen last, ik kon mijn tempo goed onderhouden en beetje bij beetje werden de minder goed doserende atleten die mij tijdens het begin van het loopnummer voorbijsnelden, weer bijgebeend. Op het einde was er nog een plezanten recreant die mij in de laatste honderden meters nog wou voorbijsnellen, maar die kende Jan Noukens nog niet, en met een stevige demarrage pakte ik hem op de meet terug. 1u 27min 18sec, de 28ste looptijd van de recreanten en een tempo van 13.745, dat zijn de cijfers van het laatste onderdeel.
Het was de bedoeling om in de eerste plaats aan te komen en liefst dan nog binnen de 5uur. Met een eindtijd van 4u 27min en 51sec is me dat aardig gelukt. Het harde werk van de voorbije maanden heeft zijn vruchten afgewerkt, en met een eindpositie als 9de recreant op zo'n 200 deelnemers presteerde ik boven mijn zelf gestelde verwachtingen. Als je alle deenemende atleten op een hoopje zou smijten zou ik rond de 120ste positie hebben gehangen.
Het langere werk beviel me wel, en misschien ben ik er ook wel meer voor in de wieg gelegd. Een echte krachtmens ben ik niet echt, mijn lichaamsbouw zegt al genoeg. In tegenstelling tot de kwart is het niet constant geven geven geven, maar doseren, doseren en jezelf goed inschatten. Daar ben ik deze keer in geslaagd. Wanneer de volgende keer komt.... misschien al 5 augustus, na deze meevaller op de halve afstand heb ik mij al op de wachtlijstgezet voor de Marc Herremans Classic, en anders is het BK in Eupen nog een optie.
