Het gezegde van de Maand

"Wie zijn blogske niet vervult, krijgt een bult."

Met dank aan de heer Frank van Hetric B.

Dank voor deze levenswijsheid die U mij hebt bijgebracht. U bent een taaltechnisch genie.

Ik beken !

Ja, ik beken!

Ik werk sinds bijna drie jaar op Janssen Pharmaceutica.

Ja, ik beken!
Ik heb al 2,5 jaar een relatie met Caroline, mijn collega op Janssen Pharmaceutica

Ja, ik beken!
Ik ben misschien één van de 700 werknemers die zijn job kan verliezen

Ja, ik beken!
Ik durf wel eens de auto te nemen naar het op fietsafstand gelegen werk.

Ja, ik beken!
Ik neem af en toe wel eens mijn pc mee naar huis.

Ja, ik beken!
Mijn vriendin drinkt graag Cola-Light

Ja, ik beken!
Ik draag al eens volledig blauwe kledij.

Ja, ik beken!
Ik ben mediageil en sta graag ongevraagd met mijn vriendin op de tweede pagina van het Nieuwsblad.

Ja, ik beken!

Eindelijk Mechelen

Het is zover, de laatste wedstrijd van het seizoen en bijgevolg ook het laatste triathlonverslagske van het seizoen. Een verslagske dat bijna een week na datum wordt gepost. Zeer laat dus en niet dus niet zoals het een blogger betaamt. Beter laat dan nooit zal ik maar zeggen, dus bij deze zal ik maar van jetje geven.

Tussen de wedstrijd in Knokke en Mechelen had ik welgeteld twee ‘trainingen’ afgelegd. Twee uurtjes fietsen en een goed uur zwemmen, meer was het niet. Bovendien stond ik op de vooravond van de wedstrijd op Leuven kermis met een goede vriend de jaarlijkse traditie van ‘muntjes steken’ in ere te houden. Ik had me zelfs laten verleiden tot een uitgebreid Quick-menu die zaterdagavond. Dit alles gaf al wat aan dat de motivatie niet van het hoogste niveau was. Aangezien ook ik het modewoord decompressie wil gebruiken, kan je er misschien wel deze term op plakken.

Voor de derde keer in drie jaar tijd stond ik dus op zondagmiddag aan Dijle-kanaal te Mechelen. De vlaamse seizoenafsluiter blijft succes hebben en zo’n 300 tot 350 atleten stonden met hun rode badmuts te wachten op de oever van het kanaal. Vooralleer we van start konden, werd er een imposante minuut stilte gehouden voor de overleden en vandaag begraven Benny Vansteelant. Ook op wedstrijden in Nederland en Frankrijk werd deze droevige gebeurtenis met het nodige eerbetoon herdacht.

Tien na twee. Na enkele minuten watertrappelen in het koude water werd het startschot gegeven. Ik bevond me op de tweede rij aan de linkerkant van de vaart. Ik raakte in het begin wat ingesloten maar vond later open water om mij volledig te laten gaan over de 1500m rechtdoor. Voorbij halfweg kon ik aan de oever de supporters waarnemen en trachtte ik als afwisseling hun aandacht te trekken door iets dat op een zwaaibeweging moest lijken. Het bleek te hebben gewerkt, want ondanks de ongenummerde rode badmutsen, konden ze me toch herkennen. Met een redelijke tijd van 23min 45sec kon ik me aan het wisselen zetten en mij met de fiets gaan uitleven.

De eerste kilometers heb ik wat alleen gereden en mij naderhand wat ingespannen in een groepje. Al snel voelden de benen zwaar aan en leek het me wijzer om me voor de rest van de 40km te laten meedrijven. Door de inspanningen van de anderen werd ik dan ook meegesleept naar het groepje van snelle pen Brecht. Pas in de laatste kilometer, toen iedereen al bezig was met het uitdoen van zijn schoenen, heb ik een versnelling geplaatst en kwam zo met een kleine voorsprong in de wisselzone terecht.

Door mijn aangepaste wisseltechniek kon ik bij de eersten van de fietsgroep aan het loopnummer beginnen. Het lopen verliep moeizaam en één voor één kwamen de andere atleten voorbijgeschoven. Supporter Dave wou me nog wat valse hoop geven dat ik naar lange Johan snelde, maar ik besefte maar al te goed dat dat niet het geval was. Het demotiverende loopparcours, de opspelende maag, en de lamme benen maakten de afsluitende 11 kilometer nu niet direct een pretje. Op 3 km van het einde vernam ik van een toeschouwer dat ik op dat moment 70^ste liep. Ik nam me dan ook voor om deze positie niet meer uit handen te geven, ik versnelde zelfs en kon als 69^ste over de finish lopen. Tussenin had de sterke loopprestatie van Apo Verelst er voor gezorgd dat ik als derde Hetric’er de aankomst kon bereiken.

Met 2u 13min 20sec, deed ik er 4 minuten langer over dan vorig jaar. In tegenstelling tot dit jaar zat ik vorig jaar in een zeer goede conditie na een lange noodgedwongen rust en recuperatieperiode in de zomer. Bovendien kon ik toen rekenen op een snellere fietsgroep en een sterke loopcompagnon en rode-snelle-pen-vod tijdens het lopen.

De cijferkes
Swim: 23min 45sec
Bike (+2 wissels): 1u 01min 37sec
Run: 47min 58sec
Totaal: 2u 13min 20sec

Het was koud in Knokke

Reeds vroeg waren we op het appel. Daar het wedstrijdsecretariaat reeds stipt om 10u sloot waren we verplicht om vroeg te vertrekken en te hopen op weinig files. Desondanks onze vroege aanwezigheid, was de start van mijn wave pas voorzien om 13u 35. Er werd dus wat afgewacht in Knokke. Tegen twaalven vertrokken we met de fiets richting wisselzone 1 te Sluis. We vertrokken vooraleer het politiegeleide groep op gang kwam, zo konden inchecken en kon ik mijn supporters niet vrijwaren van het gewriemel in een peloton.

Met z’n 1000 waren ze weer, de triatleten en recreanten die zich op de eerste woensdag van september hadden vrijgemaakt en zich begin mei konden kwalificeren door binnen te twee uur na opening van de inschrijvingen aan al de voorwaarden kunnen voldoen. Op basis van je opgegeven zwemtijd werd je in één van de negen waves ingedeeld en werd je ook een startlijn aangewezen. Ik mocht starten in wave 2 van op de eerste lijn. Een vreemd gevoel was het, van op de eerste lijn weg te schieten en onderweg amper tegenstanders te zien. Met een matige zwemtijd en veel gezigzag in het koude water, kwam ik na 1000m in 16min 53sec rond de vijfde positie van mijn wave aan bij steiger drie. Op het traject tijdens de wissel werd ik nog opgehouden door een wel heel trage 5 minuten eerder gestarte wave 1 atleet. Desondanks kon ik redelijk snel wisselen en was alles gereed om de 41 km aan te vatten.

Het begon al goed, geen renner direct voor mij en seingevers die geen aanstalte maakten om aan te geven of het nu links of rechts was. Het nodige geroep en gevloek was het gevolg. Tien, twaalf kilometer heb ik mee eenzaam gevoeld in de polders. Je duwt, je trekt, je draait en keert, maar je hebt niet het gevoel van de voorbije wedstrijden. Ik zat met krachtloze flanellen benen. Af en toe schiet er een renner of enkele renners je voorbij je die je na kortstondig aanklampen weer moet laten gaan, terwijl je weet dat je ze in voorgaande wedstrijden ‘makkelijk’ de baas kon. Goed voor de moraal kan je dat niet noemen. Zoals wel meerdere keren dit seizoen, kwam ik er voorbij halfweg weer door. Door de sterke wind werden we in groepjes gewaaierd, en ondanks dat het in het begin aanklampen was, mocht het naar het einde toe eigenlijk nog wel wat sneller.

Wissel twee, met op een halve meter voor uwe neus de trouwste supporters die de moraal wat aanscherpen en rustig kijken hoe ik mijn loopschoentjes aandoe en vertrek voor de laatste tien kilometer.

De eerste 2.5 km liepen een heel klein beetje bergop en hadden wind in de rug, ik had een lekker tempo vast en kon mijn positie goed handhaven. De volgende 2.5km waren zeer lichtjes bergaf en wind op kop. Ik had niet de luxe om mij te kunnen verschuilen achter de brede kas van een tegenstander. Mijn achterstand op mijn voorligger(s) werd groter en sporadisch liep een wave-twee-ër mij voorbij. Voorbij het keerpunt kon ik weer genieten van de meewind en rond kilometer zes stak ik een cola-gelleke achter mijn kiezen. Het squeezy-cola-gelleke verschaft door de organisatie bevatte brokjes en stukjes en deden me eerder kokhalzen dan me in de nodige loopenergie te voorzien. Volhouden tot de volgende drankpost en wegspoelen die handel. Ondertussen zaten we al in de laatste 2.5km, en was het al geheel niet meer duidelijk waar ik me moest positioneren. De gekleurde nummers gaven de wave aan, maar of hij nu in de eerste of tweede ronde zat…. Allesinds het was doorbijten, het miezerde, de wind zat op kop, mijn voeten schoven in mijn schoen en ik voelde de hete nummer-287-adem in mijn nek. Het was dan ook een gevoel van verlossing toen ik voor nummer 287 over de streep liep.

Een totale tijd van 2u 08min 04sec. Een kleine 4.5 min sneller dan in 2006. Ik vergelijking met vorig jaar pakte ik 30” in het zwemmen (had meer verwacht aangezien ik dit seizoen steeds rond de 15 min per 1000m zat), 1 minuut tijdens het fietsen met een gemiddelde van amper 36.1 en 3 minuten in het lopen. Desondanks mijn verbetering met 4.5 minuut schuif ik van positie 95 naar 92. Een beetje contradictorisch maar te verklaren door het kwalitatief hoger deelnemersveld dan vorig jaar.

Voorlopig zal het wel de laatste keer zijn dat ik in Knokke meedoe. Daar ik mij meer wil toeleggen op de langere afstand, is de 3/4de van Gerardmer de te verkiezen optie in deze periode. Bovendien is de 40 euro inschrijvingsgeld vrij hoog en moet je er al van ‘s morgens vroeg zijn wat heel veel onnodige en vervelende wachttijd met zich meebrengt.

De cijferkes
Swim: 16min 53sec
Wissel 1: 1min 45sec
Bike: 1u 07min 57sec
Wissel 2: 0min 59 sec
Run: 40min 23sec

De Piste

Stel u voor, twee weken voor het einde van het triatlonseizoen, bevindt Jan Noukens, in 1982 geboren te Leuven, zich eindelijk eens op de atletiekpiste van Vosselaar. Na de wedstrijd in Viersel en met nog twee kwarts op het programma leek het mij niet slecht om nog wat aan de snelheid te werken. Na wat loslopen, begonnen we aan de 4 x 1000m met tussenin 400m uitlopen om wat te recupereren. De eerste duizend ging tegen 3min 30, gevolgd door een 3min 27, 3min 23 en tenslotte tegen 3min 25. Met die snelheid zat het dus wel redelijk goed, al voel je wel dat je lichaam een zwaardere belasting moet ondergaan bij het opvangen van de schokken. Wederom de buikspieren die zich lieten voelen. Het was allesinds eens leuk om weer eens pijnvrij kon doortrekken. Of dat nu veel gaat uitmaken voor de wedstrijd in Knokke of Mechelen betwijfel ik, zeker omdat ik voel dat het seizoen begint door te wegen. Ik recupereer minder snel van de trainingen, dus bijgevolg gaan we de trainingen wat inperken.

Greetz
Jan