Winterduathlon-doop

De coach had een trainingsdsag gepland met daarin een winterduathlon georganiseerd door zijn studenten in Geraardsbergen.

Vorige zaterdag zakte ik dan ook af naar het provinciaal domein de Gavers voor mijn doop in deze sport. Ik was al vroeg daar en waagde met mijn loopschoentjes op de klikpedaaltjes op het fietsparcours. Een niet zo wijze keuze en bij een steile afdaling schoot ik van mijn pedaal en kwam mijn gevoelige scheenbeen onzacht in aanraking met mijn pedaal. Een pijnlijke affaire.

Wat later parcoursverkenning in groep met enkele nog onbekende atleten van de coach, al bleven die niet zo lang onbekend. Het fietsparcours van 21km had als hoogtepunten een vettig begin (wat fietsen eigenlijk niet mogelijk maakte), een zware ploegstrook, wat dolomietpaden vol in de wind en heel wat technische draai en keer stroken tussen de bomen. De discussie over de bandenspanning kwam dan ook naar boven. Het 3.8km loopparcours was vlak op de dolomietenpadjes rond de grote waterpartij.

Start om 10.30. In de loopronden bleef ik iets of wat in het spoor van Jan Syryn en kreeg ik het gezelschap van de coach. Samen kwamen we aan in de wisselzone. Ik startte de fietstocht in het spoor van Jan Syryn. Als ervaren mountainbiker was het mijn eerste doel om in zijn spoor te blijven. Spijtig genoeg had hij de durf om op een smal strookje een tragere voorligger bij te halen. Ik bleef er achter hangen. In een poging om toch nog het gat te dichten sneed ik iets te kort langs de bomen en bleef ik met mijn stuur hangen achter zo'n natuurelement. Smak tegen de grond.

Effe bekomen en weer verder op pad. Ik kon mijn positie redelijk behouden en nog enkele voorliggers bijhalen. In het begin van de tweede ronde, op dat vettige stukje, kon ik nog eens kennismaken met de Geraardsbergse leemgrond. Naar het einde toe voelde ik wel dat mountaibiken toch een andere sport is. Het bijsturen met het achterwerk en het technische korte draaien, mijn lichaam is dat toch niet zo gewoon.

Volgens de omstaanders liep ik als negende de wisselzone in, en in de afsluitende loopronde kon ik niemand meer bijhalen, maar werd ik ook niet meer bijgehaald (allee, alleen een lid van een duo haalde mij nog bij, maja die man moest enkel maar wat lopen). Het tempo lag ook wel iets lager als de openingsronden. Als negende dus over de meet, al heb ik nog geen officiële uitslag.

Na het uitlopen, het fiets afspuiten, het prijzenpakket afhalen en het middageten, was er nog een plonsje voorzien onder het toeziend oog van de coach. Een mooie leuke trainingsdag.

Run & Bike des Rameurs

We blinken weer uit in het kort na de wedstrijd bloggen. Bij deze een inhaalbeweging.

26 Februari stond er de Run & Bike van Neder-over-Heenbeek, klaarblijkelijk ook het Belgisch kampioenschap in deze discipline. Samen met Hetric-partner Paul stonden we aan de start. We mochten eerst elk een rondje van 750m al lopend afwerken. Op zich gewoon een bergje op en dan weer datzelfde bergje af.

Ik mocht de spits afbijten en na een pittig begin mocht ik even recupereren om dan samen met de fiets en met Paul op weg te kunnen voor de 14km over een glooiend gebeuren. Al snel bleek dat Paul niet zijn beste mountainbikebenen had meegenomen. We opteerden er dan ook voor om de zwaardere mountainbike stukken aan mij toe te bedelen en deze bergaf dienden voor Paul om van zijn loopinspanning te bekomen. Er was weinig asfalt in het parcours en sommige stukken lagen er spekglad bij door het dunnen laagje slijk op een bevroren ondergrond. Rechthouden was daar voor zowel loper als fietser de boodschap. Zoals wel meer in zo'n wedstrijden lagen de posities redelijk snel in plooi, toch werden we nog bijgehaald door een duo maar haalden we zelf nog in het spoor van een voorliggend duo. Met drie teams gingen we samen de laatste 2 km in. Spijtig genoeg zaten de mountainbikers op het smalle padje bergop vast achter de traagste mountainbiker van de drie en moesten ook de lopers wachten (10m regel). Het moest dus allemaal gebeuren in de laatste lange afdaling naar de finish. Als laatste van de drie teams rolden we naar beneden. In de laatste 400m lagen we in het spoor van de voorliggers en gingen we erover. We gingen erover, hadden 20m voorsprong, maar de tegenstanders gaven zich nog niet gewonnen. Het werd nog een pittige sprint die we nipt wonnen. Klaarblijkelijk had ik nog voldoende poeier in de benen om toch nog dat ene plaatjse op te schuiven.
Uiteindelijk werden we 16de, vijftiende male-male duo. Een gemengd duo werd 6de, een gemengd duo met Hetric-boy Frank en gelegenheids Hawi-partner Stefanie Adam. Als natura prijs kregen we een schitterende finishers T-shirt van de Marathon van Antwerpen 2009. Bij deze heb die dus ook op mijn palmares staan.

Love run and bike

Vooralleer door te stomen naar de wedstrijd van vorig weekend, nog even terugblikken op de wedstrijd op 13 februari. De 'Love Run en Bike' naar aanleiding van Valentijn stond op het menu op het strand van Duinbergen/Knokke. Daar ik met mijn ouders, broer en respectievelijke vrouwen toch op weekend waren aan zee, leek het me wel een leuk idee om samen met mijn broer aan de wedstrijd deel te nemen.

Het was een echte recreatieve wedstrijd, met zelfs een extra proef tijdensde wedstrijd. Bovendien waren de regels niet zo strikt, maar werden we wel verplicht om beiden een helm te dragen. Naar aanleiding van de 60ste verjaardag van ons vader hadden we ook een gepaste t-shirt aangetrokken.

Om 10u, groepsstart in de smeltsneeuw. Jesse startend al lopend, niet geheel wetend welke richting hij uitmoest en ik met de fiets. Het natte zand reed zwaar, zwaarder dan ik had gedacht. We wisselden goed af en zoals bij steeds lagen de posities nog voor halverwege al redelijk vast. Wijzelf lagen in strijd met een andere male-male duo dat een geheel andere techniek toepaste. Terwijl wij mooi samenbleven, kozen zij ervoor om als fietser ver voortuit te rijden, aldaar de fiets te laten liggen en het op een lopen te zetten. De loper zou dan wel in de achtergrond de fiets oppikken en naar en dan weer voorbij de ex-fietser fietsen.

Op het verste punt was er een extra proef. 50m met mijn rechterbeen en broers linkerbeen aan elkaar verbonden rondhuppelen. Ging ons goed af, tis niet voor niets dat we broers zijn. Terugweg was windmee en we konden onze naaste concurrenten een stapje voorblijven. Het begon wel harder te sneeuwen, maar we gingen er enkel harder van lopen. Twee kilometer voor het einde lagen we nog voor, maar een slechte keuze, wat ons te lang in het mul zand liet lopen, gaf onze bonus weg. We liepen de laatste 2km naar de finish waar ouders en vrouwtjes ons stonden op te wachten nog goed door, maar we konden ze niet meer bijhalen.

We vervolledigden de 14km (jaja valentijn is de 14de) in een kleine 59min, goed voor een negende plaats overall en vijfde bij de male-male duo's. Met alle respect voor de toch niet zo vaak sportende broer. Het zit hem gewoon in de genen, al dat trainen is mss toch niet zo nodig.

Hivernales

De hivernals de boisfort, een loopje van 19.2km in het heuvelachtige woud rond Brussel. De test volgens de coach. De test om te zien hoever je staat in de voorbereiding en of het nog goed zou komen tegen dat de eerste echte matchen er zijn.

Een kleine 1800 deelnemers gemeenschappelijk aan de startlijn voor de 10 of de 19.2km. Ik stond ter hoogte van het verkeerslicht op ik weet niet de hoeveelste rij. De eerste twee km waren doorheen het centrum van het stratplaatsje om daarna met een stevige klim het woud in te trekken. De eerste kilometers waren er om op een goed tempo voorliggers bij te halen. Al verhinderde een korte veterbind actie mij even in deze onderneming. Vooral bergop kon ik gebruik maken van mijn lichtgewicht, maar bergaf had ik dat eigenlijk weer tegen.

Rond het vijfde kilometerpunt lag de koers zowat in zijn plooi. Ik bleef wat hangen in een groepje waar ik bergop wat afstand van nam, maar bergaf weer mijn voorsprong kwijtspeelde. Onderweg was er iemand aan het tellen en die riep dat ik 51ste lag, achteraf bleek dat geheel niet te kloppen, desondanks geloofde ik deze goedheilige man en maakte er mijn doel van om top 50 te blijven lopen.

Rond kilometerpaal 16 kreeg ik mijn dipje (misschien had ik de avond ervoor net wat teveel tiramisu gegeten), ik kon dus mijn tempo niet goed onderhouden, laat staan opdrijven en verschillende enkelingen haalden mij terug bij. Vanwege de laatste km bergaf was speelde ol nog wat plaatsen kwijt. Met een tijd van 1u 18min 30sec eindigde ik als 103de. Een gemiddelde van rond de 15 op zo'n heuvelachtig parcours, ik was tevreden.

Of dit voldoende was om aan de eisen van de coach te voldoen is nog niet geheel duidelijk, al heb ik er wel een goed gevoel over. De voorbije weken moest ik steeds wat oppassen met mijn scheenbenen en bijgevolg de looptrainingen voorzichtig aanpakken. Om dan toch nog een deftig tempo te kunnen afleggen stelde mij gerust.

Nog even een voetnoot. Ook Frank deed weer eens mee, met wederom een sterke prestatie met een zesde plek. Teamgenoten en carpoolfriends Victor en Dave liepen deels een gezamelijke en deels een eigen race met een eindtijd rond de 1u30.

Run&Bike Mazy

Een nieuw jaar, een nieuwe coach en andere wetten. Als trainingsarbeid stond de run en bike van Mazy, ergens tussen Tienen en Namen op het programma. 18.2km die je in duo aflegt, iemand op de mountainbike, iemand al lopend en je mag onderweg zoveel wisselen van functie als je wil.

Met vijf pupullen van coach Helin en mister Loic himself stonden we aan de start in drie duo's. Ik volgde een team met Paul. Hij mocht de eerste 600m al lopend afleggen om zo een eerste schifting te maken en daarna konden we samen op pad.

Wisselen van functie was niet onze sterkste kant. Logisch ook omdat je dat toch een beetje op elkaar moet afstellen. Sommige wissels gingen vlot ander iets minder. Na goed 2km was de schifting al vrij duidelijk. Een acht tal groepen waren er vandoor, gevolgd door drie duo's die in elkaars buurt lagen. Wij waren een van die drie en in eerste instantie de laatste van die drie. Paul en ik kozen voor de langere aflossingsbeurten en vooral op de zwaardere stukken bergop (al dan niet in de modder) kwamen we dichterbij. Ondertussen was ons mountainbike zadel al serieus gezakt wat het fietsen toch niet zo ideaal maakte. Desondanks lagen we voorbij halfweg lagen we zeer dicht bij elkaar. We besloten om effe door te trekken en ervan weg te rijden. We hadden een klein gaatje, maar den deze zag het pijlje op de grond niet en miste dus een afslag in het smal padje links. Weg voorsprong en terug als laatste van de drie duo's aangesloten.

Terug achtervolgen maar bij de een van de volgende wissels verloor de fiets zijn evenwicht en trapte ik met mijn voet in het voorwiel. Fiets onderuit, ketting eraf en zadel scheef. Hierdoor verloren we geheel de voeling met de rest en werd het wel zeer moeilijk om nog negende te worden. Uit de achtergrond kwam nog een gemengd duo sterk opzetten, maar dat konden we nog afhouden.


Uiteindleijk elfde dus, met 1u07 over de 18.2km. Een leuke evraring zo'n run&bike, dus zeker voor herhaling vatbaar. Samen met Paul vormdem we een goed duo, en met vlottere wissels en duidelijkere bewegwijzering had er mss wel meer ingezeten. Coach en Frank Sleutel, beter gekend als Team Hawi werden vijfde en het andere helin-team werd 14de.


Groeten
Jan