Eindelijk Mechelen

Het is zover, de laatste wedstrijd van het seizoen en bijgevolg ook het laatste triathlonverslagske van het seizoen. Een verslagske dat bijna een week na datum wordt gepost. Zeer laat dus en niet dus niet zoals het een blogger betaamt. Beter laat dan nooit zal ik maar zeggen, dus bij deze zal ik maar van jetje geven.

Tussen de wedstrijd in Knokke en Mechelen had ik welgeteld twee ‘trainingen’ afgelegd. Twee uurtjes fietsen en een goed uur zwemmen, meer was het niet. Bovendien stond ik op de vooravond van de wedstrijd op Leuven kermis met een goede vriend de jaarlijkse traditie van ‘muntjes steken’ in ere te houden. Ik had me zelfs laten verleiden tot een uitgebreid Quick-menu die zaterdagavond. Dit alles gaf al wat aan dat de motivatie niet van het hoogste niveau was. Aangezien ook ik het modewoord decompressie wil gebruiken, kan je er misschien wel deze term op plakken.

Voor de derde keer in drie jaar tijd stond ik dus op zondagmiddag aan Dijle-kanaal te Mechelen. De vlaamse seizoenafsluiter blijft succes hebben en zo’n 300 tot 350 atleten stonden met hun rode badmuts te wachten op de oever van het kanaal. Vooralleer we van start konden, werd er een imposante minuut stilte gehouden voor de overleden en vandaag begraven Benny Vansteelant. Ook op wedstrijden in Nederland en Frankrijk werd deze droevige gebeurtenis met het nodige eerbetoon herdacht.

Tien na twee. Na enkele minuten watertrappelen in het koude water werd het startschot gegeven. Ik bevond me op de tweede rij aan de linkerkant van de vaart. Ik raakte in het begin wat ingesloten maar vond later open water om mij volledig te laten gaan over de 1500m rechtdoor. Voorbij halfweg kon ik aan de oever de supporters waarnemen en trachtte ik als afwisseling hun aandacht te trekken door iets dat op een zwaaibeweging moest lijken. Het bleek te hebben gewerkt, want ondanks de ongenummerde rode badmutsen, konden ze me toch herkennen. Met een redelijke tijd van 23min 45sec kon ik me aan het wisselen zetten en mij met de fiets gaan uitleven.

De eerste kilometers heb ik wat alleen gereden en mij naderhand wat ingespannen in een groepje. Al snel voelden de benen zwaar aan en leek het me wijzer om me voor de rest van de 40km te laten meedrijven. Door de inspanningen van de anderen werd ik dan ook meegesleept naar het groepje van snelle pen Brecht. Pas in de laatste kilometer, toen iedereen al bezig was met het uitdoen van zijn schoenen, heb ik een versnelling geplaatst en kwam zo met een kleine voorsprong in de wisselzone terecht.

Door mijn aangepaste wisseltechniek kon ik bij de eersten van de fietsgroep aan het loopnummer beginnen. Het lopen verliep moeizaam en één voor één kwamen de andere atleten voorbijgeschoven. Supporter Dave wou me nog wat valse hoop geven dat ik naar lange Johan snelde, maar ik besefte maar al te goed dat dat niet het geval was. Het demotiverende loopparcours, de opspelende maag, en de lamme benen maakten de afsluitende 11 kilometer nu niet direct een pretje. Op 3 km van het einde vernam ik van een toeschouwer dat ik op dat moment 70^ste liep. Ik nam me dan ook voor om deze positie niet meer uit handen te geven, ik versnelde zelfs en kon als 69^ste over de finish lopen. Tussenin had de sterke loopprestatie van Apo Verelst er voor gezorgd dat ik als derde Hetric’er de aankomst kon bereiken.

Met 2u 13min 20sec, deed ik er 4 minuten langer over dan vorig jaar. In tegenstelling tot dit jaar zat ik vorig jaar in een zeer goede conditie na een lange noodgedwongen rust en recuperatieperiode in de zomer. Bovendien kon ik toen rekenen op een snellere fietsgroep en een sterke loopcompagnon en rode-snelle-pen-vod tijdens het lopen.

De cijferkes
Swim: 23min 45sec
Bike (+2 wissels): 1u 01min 37sec
Run: 47min 58sec
Totaal: 2u 13min 20sec