Gérardmar: 3/4de Triathlon

We hebben het even moeten laten bezinken. Even moeten bekomen en blijven stilstaan bij de gebeurtenis van voorbije zaterdag. 4 km zwemmen, 120 km fietsen en 30 km lopen tijdens acht uur gietende regen. Het vraagt wat tijd om er van te recupereren en het te verwerken. Misschien dat het neerschrijven van deze gebeurtenis therapeutisch werkt, dus vandaar volgend relaas.

Zes uur ’s morgens. Jan slaat de raad van zijn trainer in de wind en in de plaats van 10 witte boterhammen met confituur, waagt hij zich aan de alom geprezen carbo-cake met chocoladesmaak. “2 tot 3 uur voor de match een halve cake binnensteken, en ge hebt voor de rest van de dag geen honger”. De ervaringen van anderen hadden het carbo-cake-nut al bewezen, dus ik zag er geen graat in. Het regende tijdens het ‘ontbijt’, tijdens het afdalen naar de wisselzone regende het nog steeds. Evenzeer bij het ons begeven naar de start regende het nog. Het zou voor de ganse dag regenen, dan eens hard, dan amper voelbaar, maar het bleef regenen.

Voor het aantrekken van de wetsuit nog even naar het toilet om de darmen te ledigen. Spijtig genoeg bleef het daar niet bij, want ook de maag wilde van deze gelegenheid profiteren om zich van zijn inhoud te ontdoen. Daar ging mijn carbo-cake, daar ging mijn ontbijt. Lichte paniek, want zonder ontbijt aan de start, hoe gaat dat aflopen?

De start. We staan met z’n vieren op de tweede rij. Dave, Johan, Paul en ik, het groentje. Allen wat gespannen voor wat komen gaat. De EK-gangers met de witte badmuts waren reeds 10 minuten vertrokken toen ook voor onze wave het startschot werd gegeven. Na het logische trek en duwwerk, kwam er meer ruimte en kon eenieder zijn tempo zwemmen. 1500m verder werden de eerste witte mutsjes al bijgehaald, en ik kon een goed tempo onderhouden om ook de rest van de zwemtrip vol te houden. Na net geen 1uur en 5 minuten, kon ik me omkleden. 3.5 minuut later, zat ik op de fiets in het spoor van Johan, die dubbel zolang had gewisseld.

Drie toeren van 40km, met per ronde drie beklimmingen van respectievelijk 1.5km aan 6.6%, 3km aan 5.8% en 6 km aan 5.3%, goed voor zo’n 2260 hoogtemeters. Al snel werd ons de eerste helling voorgeschoteld. Mijn eigen tempo aanhouden en niet omkijken naar de rest. Verder, onderweg goed eten; sultana, energy bar, gellekes en bananen, alles wat ergens in mijn zakken stak werd verorberd. Ik haalde één voor één voorgangers bij en maar enkelen snelden van mij weg. Halverwege ronde twee speelde ik Johan kwijt, en ging ik verder op pad volgens mijn vertrouwde recept. Rustig aan de berg beginnen, naar het einde toe nog wat versnellen en bergaf goed eten en niet teveel treuzelen. Voorzichtig in de gladde bochten en het parcours op het gevoel afleggen. Op de laatste beklimming in ronde 3 zag ik Dave voor mij uitrijden. Hij ging niet zo vlot als ik gewend was, hij was gevallen in de afdaling. Zijn knie was gehavend en zijn heup en schouder hadden zijn val opgevangen. Dave zou toch doorzetten en de finish bereiken.

In het wisselpark was het rustig, ik ontdeed mij van de overbodige kledij. Loopschoenen aan en weg ermee. Vier ronden van 7.5km, op een officieel vlak parcours, dat eigenlijk uit twee lichte hellingen bestond en hier en daar nog wat venijnige knikjes bergop. Tijdens het fietsen bergop, voelde ik al wat mijn kuiten, tijdens het lopen was dat alleen maar erger. Met pijnlijke kuiten bleven we doorgaan, uitkijkend naar de drankpost en het bekertje cola. Het ene gelleke werd na de andere ingenomen, maar desondanks werd ik bijgehaald door verschillende andere lopers. Aan hun aantal ronde-bandjes kon ik zien dat de meeste van hen gelukkig een ronde of meer achter lagen. Ik moet goed gefietst en gezwommen hebben. Ronde 1 en 2 gingen redelijk, in ronde drie begonnen mijn hamstrings ook op te spelen, maar in ronde vier gaf het vooruitzicht van de finish verlichting. Na 8u 46 seconden, kwam ik over de finish gehuppeld, 119de van al de deelnemers, 29ste van diegene in de open-wave categorie en eerste Hetric’er of GTC’er. Jawel, Herentals was Geel te snel af!

Voor mijn eerste lange afstander ben ik zeer tevreden van mijn prestatie, en denk ik dat ik klaar ben voor het minder zware parcours van de IronMan in Klagenfurt in Juli volgend jaar, als is het voor sommigen natuurlijk nooit goed genoeg. ….

Als slot nog even een klein applausje voor de supporters. Uren hebben ze in de regen gestaan om mij, maar ook de andere Hetric’ers aan te moedigen. Soms denk ik dat supporteren meer afzien is dan deelnemen aan de wedstrijd zelf. Kou lijden, natte voeten, wachten wachten, wachten op de volgende doortocht, het is een kunst om het vol te houden. Caro, Roos, Thei en Kim, bedankt!

Greetz
Jan