Aflossingsmarathon

Antidateren, het zou niet mogen en op het werk is het zelfs strikt verboden. Gelukkig gelden voor het bloggen niet zo’n strikte regels. Vandaar, een dikke maand later na het gebeuren, het relaas van mijn laatste wedstrijd van het seizoen 2007.

Op de zonnige zondag 23 september organiseerde ondermeer collega Erik een aflossingmarathon voor het goede doel. Om opbouw van een school in Sri Lanka te financieren, kon men individueel of in ploegjes de volledige 42 km afleggen. Daar ik af en toe het hart op een juiste plaats heb steken en we nu eenmaal een delegatie van Janssen Pharmaceutica aan de start moesten hebben, zond onze afdeling zijn beste krachten uit en werden er twee groepjes ingeschreven.

Ze hebben op het op het werk al langer door dat ik een tijdrovende en vermoeiende hobby heb, en dat deze onder de naam triatlon door het leven gaat,. Er werd van mij dan ook een kleine inspanning verwacht. Ik tekende present voor 3 toeren van 7 km, goed voor de halve marathon. Ik had dit seizoen al twee maal deze afstand in de benen steken, maar deze keer kon ik niet genieten van de voorafgaande zwem- en fiets-kilometers. Ik was dus wel eens benieuwd welke tijd ik uit mijn beentjes zou halen. Ik besefte dat mijn bobijntje de voorgaande weken al serieus was leeglopen, maar ik wou me nog wel eens testen.

Om drie voor vier kwam Joris aangehijgd en gold het doorgeven van het lint als mijn startschot. Het plaatselijke rondje begon al met een kort klimmetje. Rustig beginnen was dus zeker en vast de boodschap. Mijn einddoel had ik op anderhalf uur gezet en stiekem hoopte ik op een nog betere tijd. In Brasschaat liep ik de afsluitende 20 km in 1u 27, dus misschien zat er hier in het pittoreske Beersel wel een snellere tijd in.

Ik kwam de eerste ronde door in een 34 min. Niet direct op schema, al moet je op zo’n langere afstand niet direct je pijlen verschieten en eerder naar het einde toe versnellen dan andersom. Tot zover dus nog geen paniek. Het parcours was nu al verkend, ik kon nu beter inspelen op de hellingen, de drankposten en de positie van supporters. Ik kon bovendien regelmatig een andere loper bijhalen, en ik ging er tevens vanuit dat dat naar het einde toe nog meer zou voorvallen. Zo’n dingen zijn nu eenmaal goed voor de moraal en geven een extra motivatie. Het zag er dus nog goed uit.

Ronde twee verliep al iets sneller, 31 min deze keer en de benen voelden nog fris. Het zat er nog in, al begonnen de hellingskes wel serieus voelbaar te worden en staken de weinige drankposten mij wat tegen. Ronde drie ging nog iets sneller. Sneller maar niet snel genoeg. Ik kon nog afronden in een tijd van 29 min, maar dat was het dan ook. Ik snakte naar de finish en hoopte op een prachtige ontvangst. Een eindtijd van 1u 34 was niet zoals verhoopt maar toch wel degelijk, en met een goed gevoel nam ik mijn laatste passen naar de finish. Tot dat ene moment aanbrak, dat moment dat ze aan de hand van mijn nummer mijn naam konden achterhalen en de heer Jan Neukers afriepen als finisher. Hoe een mens van Noukens Neukers kunnen maken, blijft mij nog een raadsel. Ik mag het de speaker wel niet kwalijk nemen, op de uitslag werd ook deze naam mij toegewezen. Hoeveelste van de hoevelen we op die uislag precies zijn geworden, is mij niet duidelijk en zal waarschijnlijk voor altijd een geheim blijven. Volgens de officiële uitslag zou ik 3u 31 over mijn 21 km hebben gedaan en zou het andere Janssen team, dat niet al zijn rondjes vervolledigde, nog ruim voor ons eindigen. Tijdsregestratiegewijs zat het dus nog niet helemaal in orde, maar eigenlijk maakt dat ook niets uit. Het was eens leuk aan een puur loopevenement mee te doen en bovendien was het nog voor het goede doel. Ik denk dat ze me volgend jaar dus weer kunnen verwachten aan de start, en misschien doen we er dan nog een rondje bij.