Barcelona

Hier zit ik dan, anderhalve week na mijn eerste volledige triatlon, mijn dochter slapend in haar wieg, mijn vrouw op vergadering en de voetbal (jawel voetbal) op de buis. Ideaal dus om een verslag van de wedstrijd te posten.

Na de goede prestatie in Stein werd er dan toch nog geopteerd om dit jaar een hele triatlon af te werken. De challenge van Barcelona-Maresme moest het worden.

Voor de wedstrijd niet teveel zenuwen. Ik had gedaan wat ik moest doen en stond met vertrouwen op het strand te wachten voor de start. De dagen ervoor nog 2 keertjes in open zee gaan zwemmen en een klein anderhalf uurtje het fietsparcours gaan verkennen. Voor de rest rusten en veel eten. Als race-ontbijt mij niet gewaagd aan exotismen maar gewoon wit brood met confituur en een banaan of twee.

De start was in waves en ik startte samen met den Benny in wave 7. Hoorngeschal om 8u10 in een wave van exact 216 man. Het zwemmen bestond uit 1 grote lus parallel met de kustlijn. Op een bepaald moment kreeg ik tegenliggers (zwemmers uit voor mij gestarte waves). Ik was dus wel wat afgedreven van de ideale lijn, of beter gezegd mijn voorganger, in wiens voeten ik trachtte te zwemmen, had wat last van een minder oriëntatiegevoel. Zwemtijd 1u 03. Niet fantastisch snel, maar op zich ook niet slecht.

Na een vlotte wissel, groet aan filmende vrouw, lachende dochter en meegereisde schoonmoeder de fiets op voor twee lussen van 66km, eentje van 45 km en nog een aan en af-loopstrookje. In het begin en op het einde van de lus was het een klein klein beetje heuvelachtig, de rest was biljartvlak. Mijn eigen tempo beginnen rijden, steeds onder hartslag 160. Ik haalde de ene na de andere bij en voor zover ze konden kropen ze in mijn wiel. Eerste ronde 38.5 gemiddeld. Op het einde van ronde 1 heb mij af en toe laten uitzakken, maar op die momenten zakte het tempo serieus. Met Franks koerstactiek in gedachte, mij van de rest niets aangetrokken en verder op kop gereden.

Spijtig genoeg deed in ronde twee deed mijn blaas wat moeilijk. Daar ik niet machtig ben het ledigen en het trappen te combineren, moest ik even aan de kant. Groep weg. Door weer mijn eigen tempo te rijden kwam ik enkelingen van de groep weer tegen, werd ook de restant opgeraapt en ditmaal achtergelaten. Einde van ronde drie weer een plaspauze moeten inlassen. Het fietsen ging in iets meer dan 5u, nog op schema om binnen de verhoopte 10u aan te komen. Onderweg was mijn trisuit al aardig aangedikt met zoutkorrels door het zweetverlies.

In de wisselzone stonden er maar enkele fietsen van de mannen die samen in mijn wave waren vertrokken, ik was goed bezig. In het begin ging het lopen nogal moeizaam, weer effe wennen aan die nieuwe beweging. Mijn maag schoot stilaan in een kramp en regelmatig voelde ik een spiertje hier en een spiertje daar. Lopen in de vlakke zon, met het eerste deel wind mee, de terugweg wind op. Op het verste punt hadden ze er niets leukers op gevonden om het keerpunt net achter een mooi steil stukje bergaf te leggen. Een kuitenbijtertje. De eerste twee ronden liep ik nog op het schema van zo’n 12 per uur, maar daarna was het vet van de soep. Mijn maag deed al serieus zeer en begon ik ook krampen te krijgen in kuiten en bovenbenen. Even stoppen om te stretchen en verder, tellend van 1 tot 10 om me in mijn ritme te houden, maar veel hielp het niet meer. De krampen werden heviger en heviger en het fut was eruit, ik kon niet echt bijtanken. Het werd lopen, stappen, lopen, stappen. Je forceren om tot aan de volgende drankpost te blijven lopen, om tot aan de volgende kilometeraanduiding te lopen. Desondanks toch de rit kunnen uitdoen, niet onder de 10u, maar op 10u42, 320ste over all en 22ste in mijn categorie.

Aan de meet liet de dokter mij nog passeren, maar na even trachten te bekomen op een stoeltje, dan toch maar onder begeleiding naar de medische tent gesjoffeld. Ik voelde me draaierig en een beetje van de wereld. Twee infusen met zoutoplossing kreeg ik, en ook overgeefbeurt viel me ten dele. Stukjes van energy bars van tijdens het fietsen zaten er nog tussen, wat er op wees dat mijn energietoevoer niet geheel was gegaan zoals het moest. Gelukkig was den Benny er om mij warm te vrijven en mij zo van mijn geril af te helpen, maar vooral om Caro in te lichten over de situatie en waarom het zolang duurde eer ik uit de recovery area kwam.

Caro beleefde een echte anti-climax. Samen met Lore stond ze me op 200m van de meet op het midden van de weg te wachten om samen met mij over de meet te gaan. Ik was compleet weg en heb ze gewoonweg niet zien staan. Ze is voor mij uit de weg moeten gaan of ik liep ze omver, ik zag ze gewoon niet. Pas toen ik ze al half gepasseerd was, merkte ik ze op. Daar kwam dan nog eens het extra anderhalf uur wachten in onwetendheid bij, dit gedurende mijn opname in de ziekenboeg met niet veel informatie met op en afrijdende ambulances. Caro verdiende een aankomst onder luid applaus. Het hele jaar laat ik haar veel alleen om te gaan trainen, staat ze tijdens wedstrijden trouw te supporteren en heeft ze mij bovendien op een niet zo evidente wijze een pracht van een dochter geschonken. Ik vind het persoonlijk dan ook heel erg dat ik haar niet even heb kunnen laten meegenieten van het gejoel en geschreeuw de laatste meters voor de meet.
Het probleem van deze wedstrijd was het zout en vocht verlies. Ondanks het veelvuldig drinken, teveel vocht verloren. Bovendien had ik voor de start een goede dosis imodium ingenomen, wat klaarblijkelijk naast je sluitspier ook je spijsvertering zelf stillegt (niet slim dus). Dat dan in combinatie met een misschien niet goed uitgebalanceerde inname van suikers en drank zorgde er dan ook voor dat de inname van energie niet liep zoals het hoorde. Het gevolg van krampen en geen energie meer is dan eigenlijk ook logisch.
Achteraf zit ik dan ook vooral met de ontgoocheling van de tegenvallende marathon van 4u30 terwijl ik op 3u40 mikte. Het voelt als zonde van al die trainingsenergie en tijd. Er zat gewoon veel meer in en met mijn beoogde tijd en in mijn ogen haalbare tijd in gedachten zou ik dan meedoen voor top 5 in mijn categorie.

Qua herstel heb ik met die twee zakken vocht niet veel last gehad van mijn spieren, wel regelmatig dipjes van een lichte duizeligheid en zeer moe, maar dit is nu allemaal achter de rug dus ik ben weer compleet terug de oude.